Η ορθογραφία της αγάπης

Οφείλοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου Νίκο Αιβαλή για την χθεσική πρόσκληση στην εκπομπή του στο Τρίτο Πρόγραμμα, "απ την ψυχή ως την ψυχή", θα ήθελα να φωτίσω την Ορθογραφία της Αγάπης.

Καθώς κυλούσε όμορφα η κουβέντα για τα βιβλία μου, μόλις τέλειωσε η Μικρασία, μου λέει

"Και τώρα σου έχω μια έκπληξη" και τα φωτεινά του μάτια έλαμψαν ακόμα περισσότερο.

"Το δεύτερο βιβλίο έχει τίτλο η ζωή δεν τελειώνει με ήττα, έτσι;" με ξαναρωτά

"Ναι" του ξαναπαντώ

"Ωραία! Επειδή όπως λες τόσες φορές μέσα στο βιβλίο σου, οτι τίποτα δεν είναι τυχαίο, άκου. Την χρόνια που εκδόθηκε το βιβλίο, ο συνθέτης, Μιχάλης Ανδρονίκου, έγραψε ένα έργο όπου μελοποιεί με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τον Υμνο της Αγάπης του απο Παύλου. Υμνο, τον οποίον κι εσύ χρησιμοποιείς ως επικεφαλείδα για τα κεφάλαια του βιβλίου. Κεντρική ηρωίδα η Μαργαρίτα, όπως και στο έργο του συνθέτη, όπου μαδουν την μαργαρίτα για να δουν αν υπάρχει περίπτωση αγάπης ή ήττας.

Από την μια έκπληξη στην άλλη.

Και βεβαια αφηγητής ο φίλος μου Νίκος Αιβαλής.

Ορίστε το έργο

Ένα μουσικοθεατρικό παιχνίδι ανατροπής, με δεκατρία τραγούδια και ενδιάμεσες σύντομες πρόζες. Θέμα του, η αναζήτηση της αγάπης στη ζωή μας, σήμερα.

Ένας συγγραφέας εμπνέεται από τον ύμνο της αγάπης (Α´ προς Κορινθίους επιστολή Αποστόλου Παύλου, 13.1) για να σκιαγραφήσει τα δίκτυα και τα πλέγματά της μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, αναφερόμενος σε καθημερινές, σύγχρονες στιγμές εκδήλωσής της. Η περιπλάνηση στα σχήματα της αγάπης αποκτά ολοένα πιο προσωπικό χαρακτήρα για τον συγγραφέα και για τους αποδέκτες του έργου. Γίνεται λόγος, διάλογος, τραγούδι.

Η εναλλαγή πρόζας - τραγουδιού, σε ένα ενιαίο έργο με νοηματική συνέχεια, είναι μία από τις ιδιαιτερότητες της δουλειάς αυτής. Ο συνδυασμός διαφορετικών τεχνών όπως η μουσική, το θέατρο, η ποίηση, ο έμμετρος και πεζός λόγος, οδηγεί στην ανακάλυψη νέων εκφραστικών μέσων, με αποτέλεσμα να ξεπερνιούνται τα όρια που συνήθως εμφανίζει η κάθε τέχνη ξεχωριστά. Έτσι, ένας ηθοποιός τραγουδάει, μια τραγουδίστρια παίζει θέατρο, καθώς η φωνή μιας σοπράνο παρεμβαίνει σαν μουσικό όργανο, συνδέοντας διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις.

Ο ήχος της γραφομηχανής του συγγραφέα που ακούγεται στο έργο, παραπέμπει σε μια προηγούμενη εποχή λογοτεχνικής δημιουργίας και λειτουργεί ως ένα ακόμα όργανο, που παράγει αυτοσχέδιες μουσικές φράσεις σε αντίστιξη με το λόγο.

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ

και των αγγέλων,

αγάπην δε μη έχω,

γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον.»

Με αυτήν την υπόθεση αρχίζει και τελειώνει το έργο, αφήνοντας ερωτήματα για προσωπική αναζήτηση γύρω από τον τρόπο που εκδηλώνεται η αγάπη σήμερα.

Σύνθεση – ενορχήστρωση - επιμέλεια παραγωγής: Μιχάλης Ανδρονίκου

Κείμενα – σκηνοθεσία - εικαστική επιμέλεια: Νίκος Αϊβαλής

Στίχοι: Νίκος Αϊβαλής, Βασίλης Γκίκας Ποίηση: Μαρία Πολυδούρη

Μουσικοί: Μιχάλης Ανδρονίκου (κιθάρες, κλαρίνο, μαντολίνο, τζουράς, πιάνο, μπάσο, συνθεσάιζερ, ακορντεόν, φωνητικά), Σωκράτης Γανιάρης (τύμπανα), Αλέκα Εληώτη (κρουστά),

Ερμηνευτές: Σίσσυ Κασσάνδρα, Νίκος Αϊβαλής

Συμμετέχει η σοπράνο Γιολάντα Αθανασοπούλου

Ηχοληψία - Μastering: Δημήτρης Μιχόπουλος

http://www.sound.gr/soundgr/cgi-bin/read_news.pl?story=5333

Για μια φορά ακόμα, ευχαριστώ για την παρουσία σου φίλε Νίκο