τι μετράει περισσότερο

"Μα τόσο μπερδεμένοι πια!"
Μονολογούσα και περπατούσα σκεφτικός.
"Γιατί Ερημίτη δεν μας μιλάς;"
Μια συντροφιά από νεαρούς με πλησιάσαν. Ολο παράπονο.
Τους προσπέρασα δίχως να τους χαιρετήσω. Δεν το συνηθίζω και τους φάνηκε παράξενο.
"Να με συμπαθάτε!" δικαιολογήθηκα αλλά ο νους μου είναι γεμάτος.
"Με τι;"
Τους διηγήθηκα το περιστατικό στην καφετέρια:
"Ηταν γεμάτη κόσμο", ξεκίνησα " και όπως κοίταξα έξω από το τζάμι, πέρασε από μπροστά ένα ζευγάρι. Αγόρια. Που κρατιόταν από το χέρι. Ξεσηκώθηκε η καφετέρια. Χλευασμοί, σχόλια.
Στο διπλανό τραπέζι, καθόταν μια μαμά με την μικρή της κόρη.
- Μαμά, γιατί κρατιούνται από το χέρι; την ρώτησε
Και η μαμά με όλη την φυσικότητα του κόσμου απάντησε:
-Επειδή αγαπιούνται παιδί μου!
"Το ακούσατε; Επειδή αγαπιούνται!!!"
"Καλό δρόμο να έχετε!" τους αποχαιρέτησα με την βεβαιότητα οτι και ο δικός τους ο νους θα είχε γεμίσει. Εύχομαι με αγάπη...