ο λάκκος

"Τόσες πολλές κατραπακιές!" παραπονέθηκε ο φίλος. Μόλις έφτασε στην πρωτέυουσα για να τις ελλατώσει αλλά μάλλον πλήθυναν και αγανάκτησε.
"Υπομονή' του είπα
"Τι υπομονή Ερημίτη μου, τι υπομονή, πόση άλλη! Εδώ κοντεύουμε να βάλουμε και το άλλο πόδι μέσα να κλείσει ο λάκκος!"
"Είπες λάκκος;" άνοιξα τα μάτια μου. "Τώρα θυμήθηκα! Για άκου μια ιστορία, ίσως βγάλεις κάτι από αυτήν!'
"Για ιστορίες είμαστε τώρα;" νευρίασε εκείνος
"Μωρέ άκου να δεις τί εγινε...."

Μια φορά ένας αγρότης είχε έναν γάιδαρο.

Γέρασε ο κακόμοιρος και κάποια μέρα, εκεί που περπατούσε στο λιβάδι, έπεσε μέσα σε ένα χαντάκι. Προσπάθησε μα δεν μπορούσε να βγει.

Τον βρήκε το αφεντικό του, προσπάθησε κι εκείνος αλλά δεν τα κατάφερε.

Σκέφτηκε λοιπόν οτι μιας και ο γάιδαρος ήταν γέρος και το χαντάκι έπρεπε να κλειστεί, να κάνει δυο δουλειές μαζί.

Κάλεσε τους χωριανούς, τους έδωσε από ένα φτυάρι και όλοι μαζί έριχναν χώμα μέσα στο χαντάκι να θάψουν τον γάιδαρο και να κλείσουν το χαντάκι. Μόλις το ζωντανό κατάλαβε τι συνέβαινε, έκλαιγε, μα κανένας δεν του έδινε σημασία.

Ξαφνικά όμως σιώπησε. Ολοι αναρωτήθηκαν τι έγινε. Δεν έκλαιγε όταν του πετούσαν χώμα. Εκείνος, κάθε φτυαριά που του έρχονταν στην πλάτη, την τίναζε και έπεφτε στα πόδια του το χώμα. Έτσι συνέβαινε να πατάει το χώμα και να ανεβαίνει εκείνο και στο τέλος γέμισε το χαντάκι και ο γαίδαρός μας βγήκε καμαρωτός καμαρωτός.

Τι κατάλαβες λοιπόν; Πως η ζωή θα σου ρίχνει πολλές φτυαριές με ακαθαρσίες. Κάθε είδους. Το κόλπο είναι να τις τινάζεις από πάνω σου και να ανεβαίνεις από το χαντάκι πατώντας τη βρωμιά. Μπορούμε να βργούμε από το οποιοδήποτε χαντάκι όχι με παραίτηση αλλά με αποφασιστηκότητα. Κάθε φτυαριά και ένα βήμα προς τα πάνω!"

Ο φίλος έφυγε ύστερα από έναν σκεφτικό χαιρετισμό....

Μακάρι ο λάκκος να του έδειξε τον δρόμο προς τα πάνω...