Της επιστροφής (του ασώτου)

Κάθε φορά που επιστρέφω,
και είναι πολλές οι φορές, πίστεψε με,
νιώθω πως είναι η πρώτη.
Eίχα κάνει το ταξίδι,
- γιατί χωρίς ταξίδι δεν υπάρχει επιστροφή -
μακριά από το σπίτι, την σιγουριά.
Eίχα αδειάσει από μέσα μου, κάθε ασφάλεια,
για να βρω τον εαυτό μου.
Θυμάμαι πως είχα λαθέψει στο μέτρημα.
 Είχα μείνει μόνος με το δύσκολο μάθημα να βαραίνει τη καρδιά.
Τότε ανακάλυψα πως όταν ξηλώνεις τα "ψεύτικα"
βρίσκεις τα "αληθινά"
Η επιστροφή ήταν αληθινή επειδή την είχε στιγματίσει ο πόνος, η αγάπη. Εμαθα οτι το "συγνώμη"  μόνο με ματωμένη καρδιά λεγεται.
Με δέχτηκες γι αυτό που είμαι κι όχι γι αυτό που μπορώ να κάνω. Έτσι με ανάπαυσες.
Ανοιξε ο δρόμος του "μαζί".
Τώρα μαθαίνω πιο εύκολα  "ποιος είμαι" κάθε φορά. Διακρίνω "αυτό που μπορώ να γίνω".
Όποτε χρειάζεται να ξαναφύγω το κάνω πια δίχως ενοχές.
Επειδή εσύ που μ΄αγαπάς μου αφήνεις χώρο για να αναπνέω.
Γι' αυτό και του οφείλω πάντα μια επιστροφή.