Ήταν κάποτε στην Ίμβρο μία γριά που ήταν η πιο πλούσια του νησιού. Στην κυριολεξία δεν ήξερε τι είχε. Από αιγοπρόβατα μέχρι κτήματα και χρήματα.
Οι γεροντότεροι Ίμβριοι διηγούνται ότι τα πρόβατα και τα κατσίκια της ήταν περισσότερα κι από τις πέτρες των βουνών. Οι τσομπάνηδες κι οι παραγιοί της ήταν περισσότεροι από όλους τος υπόλοιπους τσομπάνηδες του νησιού. Σε κάθε γέννα τω ζώων της πήγαινε η ίδια και ξεχώριζε πια θα κρατήσει και πια θα πουλήσει. Κάθε φορά κράταγε 3.000 από τα νεογέννητα "χίλια μίδια, χίλια κούτλα,χίλια με τα κέρατα", δηλαδή χίλια που δεν έχουν μεγάλα αυτιά, χίλια χωρίς κέρατα και χίλια με κέρατα. Οι καλύβες της ήταν πάντα γεμάτες με τυριά, μυζήθρες και βούτηρα. όταν γινόταν πόλεμος, αμέτρητα καράβια έρχονταν στην Ίμβρο κι αγόραζαν από την γριά.
Τότε ο Μάρτης είχε 29 ημέρες κι όχι 31 που ξέρουμε σήμερα. Μία χρονιά στα μέσα του Μάρτη ξέσπασε κακοκαιρία που πάγωσε όλα τα ζώα του νησιού εκτός από της γριάς. Μέχρι και η θάλασσα πάγωσε. Στις 29 που έφευγε ο Μάρτης η γριά τον κορόιδεψε λέγοντας ότι μπήκε, βγήκε, χάλασε τον κόσμο, όμως τα ζώα της την γλύτωσαν. Θύμωσε ο Μάρτης και δανείστηκε 2 ημέρες από τον αδελφό του Φλεβάρη (ο οποίος έμεινε με 28 ημέρες μέχρι σήμερα). Έτσι εκείνο το βράδυ ο Μάρτης άρχισε το χιόνι και την παγωνιά κι όλα τα ζώα της γριάς πάγωσαν εκτός από τα 3.000 νεογέννητα που πρόλαβε να τα τυλίξει η γριά με χοντρά κιλίμια.
Η γριά όταν είδε αυτό το κακό τρελάθηκε, θύμωσε με τον Θεό και έβαλε τα τυριά της το ένα πάνω στο άλλο, για να φτιάξει σκαλοπάτια μέχρι τον ουρανό για να Τον επιπλήξει. Ο Θεός θύμωσε με την ασέβεια και το θράσος της γριάς και την μετέτρεψε κι αυτή και τα τυριά της σε πέτρα. Τα τυριά της όπως βλέπεται στην φωτογραφία παραμένουν μέχρι σήμερα στοιβαγμένα στον γιαλό.
http://imvroslanguage-customs.blogspot.com/2010/03/blog-post_19.html
Πολυ ωραια η ιστορια αυτη Δημητρο! Γενικα μου αρεσουν οι ιστοριεs που εχω διαβασει απο εσενα και λεs για το πωs δημιουργηθηκαν καποια γνωστα η' αγνωστα μερη. Αληθεια, ποσα απο τα στοιχεια των ιστοριων αυτων λεs να ειναι πραγματικα?
ReplyDeleteΠου είσαι ρε Παναγιώτη;;; Χαθήκαμε!!!
ReplyDeleteΕχω πεθυμήσει τις cyber βόλτες μας! Ελπίζω να είσαι καλά! Οσο γι αυτό που ρωτάς, αυτή είναι και η μαγεία τους έτσι; Αν θυμάσαι λίγο τα σχολικά, θα έλεγα οτι δεν θα έπρεπε να ρωτήσεις αφού οι απαντήσεις είναι μακριά... Καλησπέρα!
Θα μπορούσατε παρακαλώ να μου πείτε την πηγή αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας παράδοσης;
ReplyDeleteΑ, δεν υπάρχει κάποια πηγή. Αυτές όλες βασίζονται στις προφορικές κυρίως παραδόσεις μας, οι οποίες ανάγονται από γενιά σε γενιά. Η γιαγιά μου, της τα έλεγε η δική της, και πάει λέγοντας. Αλλοι βρίσκουν ερίσματα και στους Βυζαντινούς χρόνους, μιας και ο τόπος μας έχει παίξει σημαντικό ιστορικό ρόλο την εποχή αυτή.
ReplyDeleteΤο θέμα του θρύλου είναι πάρα πολύ παλιό. Είναι μάλιστα πανευρωπαϊκό, κυρίως σε όλες τις χώρες της Μεσογείου, στις αραβικές,αλλά και στο Ιράν κλπ.
ReplyDeleteΟι Γάλλοι τον θρύλο τον ονομάζουν οι μέρες της γριάς. les jours de la vieille. Αν και στην αρχαιότητα γνωρίζομε πλήθος τοποθεσίες ως της Γριάς το στήθος, της γριάς η πέτρα και που όλες υπαινίσσονται ένα αιτιολογικό μύθο απολίθωσης, στο Βυζάντιο θεωρείται ότι η ιστορία καταγράφεται για πρώτη φορά τον 12ο/13ο αιώνα. Τα πιο ονομαστά θεωρούμενα απολιθώματα ή βράχια της γριάς των προβάτων και των γαλακτοκομικών είναι αυτά στην Ίμβρο, , (κασκαβάλια), αλλά και στην Αγία Βαρβάρα Κρήτης ( τυριά, βούτυρο), αλλά κυρίως στις Χώνες της Μικράς Ασίας στο ιερό του Αρχαγγέλου στην Ιεράπολη , όπου τα αναβλύζοντα γαλακτούχα ύδατα ( στο σημερινό Pamukkale) μια βυζαντινή παράδοση τα θεωρεί ως τα γάλατα της γριάς. Δυστυχώς οι φίλοι μας οι Τούρκοι δεν την γνωρίζουν αυτήν την εκπληκτική παράδοση.... ε, βέβαια ήρθαν πολύ αργότερα.....αλλά για πάντα.