φωτογραφίζοντας τον αυτισμό

 

6 εικόνες

Συμβιώνοντας με τον αυτισμό μαθαίνεις καταρχήν να αποκρυπτογραφείς τη σιωπή. Και την ένταση. Κυρίως τη σιωπή. Το βλέμμα που δεν απευθύνεται αλλά γυρνάει στον εαυτό του, το ξαφνικό χάδι που σε αφήνει άναυδο με τη διακριτικότητα και την κατανόηση που μεταφέρει μέσα από το δέρμα, πιο απαλό  απότι ξέρεις μέχρι τώρα. Τα δάχτυλα που σε ακουμπάνε σαν νάναι πεταλούδες, την ξαφνική αγκαλιά που σε πνίγει με την αμεσότητα και την καθαρότητά της, την εμμονή στην ηδονή της επανάληψης, το βύθισμα. Το όνομά σου που το προφέρει σαν να μην υπάρχει άλλος κανείς στον κόσμο, παρα μόνο εσύ. Βασίλισσα και βασιλιάς και ότι. Την απόλυτη εξάρτηση, μαζί με το απόλυτο της ανεξαρτησίας. Με αυτό το απόλυτο που θα κανει τώρα αυτή τη στιγμή, αυτό που θέλει σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατί έχει δίκιο. Έτσι είναι. Τίποτα πιο αβέβαιο από το αύριο.

Μαθαίνεις να αντέχεις την ένταση της κρίσης. Να συμβιώνεις με κάτι που καίει, με την κραυγή που εσένα σου φαίνεται χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης αλλά η κραυγή είναι εδώ, δίπλα σου, ζητάει το χώρο της, την ακούς και τη βλέπεις. Με το παράπονο που μπορεί σου φαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Κάποιοι κρύβονται από τον αυτισμό και τον κρύβουν κι από την κοινωνία ολόκληρη.  Κλειδώνονται μαζί του και με τους αγαπημένους τους μέσα στη σιωπή και την άρνηση. Άλλοι τον εντάσσουν απόλυτα στη ζωή τους, τον παίρνουν στις βόλτες και στο σούπερμάρκετ και στις διακοπές και στα πλοία και παντού. Με την αποδοχή αυτή ο αυτισμός μετατρέπεται σε μία καθημερινότητα σαν όλες τις άλλες. Έχει και την ησυχία και την αναταραχή και την κανονικότητα που έχουν όλες οι καθημερινότητες. Πάντα με μία λεπτή κόκκινη γραμμή υπογράμμισης. Αυτη τη γραμμή που 'συνοδεύει' σαν ένα μικρό πολύ μικρό φωτάκι από θαύμα, τη ζωή των ανθρώπων που όχι μόνο στέκονται δίπλα στον αυτισμό των παιδιων τους, αλλά προσπαθούν  να τον αποδεχτούν, να τον καταλάβουν, να επικοινωνήσουν μαζί του. Και τελικά να συνειδητοποιήσουν ότι το αυτιστικό παιδί τους είναι ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη κατανόηση και με τη μεγαλύτερη αγκαλιά δίπλα τους. 

Σ αυτό το project όμως ο Timothy Archibald κάνει ένα βήμα παραπάνω μεταμορφώνει την προσωπική οδύσσεια και του γιού του και τη δική του σε τέχνη. Κάνει αυτή την απίστευτη υπέρβαση και τόσο πιά αποδέχεται και μπαίνει στον κόσμο του  Elijah, που μπορεί να παίρνει την καθημερινή εικόνα του αυτιστικού παιδιού, να αφήνει πίσω του την στενοχώρια, την αγωνία, το θυμό και να την μετατρέπει σε δημιουργία και μάλιστα σε δημιουργία με καλλιτεχνικές αξιώσεις. Και ξαφνικά αυτή η ποιητική διάσταση του αυτισμού, που κάποιοι τη διαισθάνονται και τη σέβονται, ενώ δυστυχώς πολλοί περισσότεροι την αποφεύγουν και την κλειδώνουν στο σπίτι (κυρίως σε μία χώρα σαν τη δική μας όπου και η πάθηση και η διαφορετικότητα σχεδόν τιμωρείται και είναι ακόμα σε μεγάλο ποσοστό ντροπή, σε μιά χώρα όπου οι δομές που θα στηρίξουν και τα παιδιά και τους γονείς είναι απολύτως ανύπαρκτες)  γίνεται εικόνες. Αυτές οι εικόνες.

noesi.gr