Δάκρυα. Μεγάλη Τετάρτη.

Ήρθα στη ζωή κλαίγοντας και Θα φύγω με τον ίδιο τρόπο.
Τα δάκρυά μου με συντροφεύουν στη χαρά και στη λύπη.
Όταν μετανοιώνω, αλλά και όταν κάνω πως μετανοιώνω, μπορώ να κλάψω.
Οταν είμαι ερωτευμένος αλλά και όταν υποκρίνομαι τον ερωτευμένο κλαίω,
Σήμερα, την Μεγάλη Τετάρτη, η Εκκλησία παρουσιάζει αυτη την διάσταση των δακρύων:
Από την μιά η πόρνη γυναίκα με τα δάκρυά της σκουπίζει τα πόδια του Χριστού, δείχνοντας την μετάνοιά της και από την άλλη ο Ιούδας δακρύζει οταν την βλέπει να ξοδεύει τόσα χρήματα για το μύρο της αγάπης. Στο τέλος σκουπίζοντας τα δάκρυά του, διώχνει από κοντά του την αληθινή ζωή.
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως στον κόσμο συγκρούεται το καλό με το κακό. Έτσι ο κάθε ένας από μας πρέπει να πάρει θέση. Η Εκκλησία όμωςπιστεύει πως το κακό δεν υπάρχει από μόνο του αλλά εμφανίζεται όταν επιλέγω να μην είμαι στο Φως. Έτσι δημιουργείται η σκιά που λέγεται κακό. Συνυπάρχει σαν δυνατότητα στη ζωή για να γεμίσει το χώρο που αφήνει το φως.
Δυστυχώς οι ισχυροί του κόσμου ιδιοποιούνται την ταυτότητα του χριστιανισμού και ταυτίζονται με τον Ιούδα και τα δάκρυα της υποκρισίας του.
Όσους δεν συμφωνούν μαζί τους, τους βάζουν στην θέση της πόρνης γυναίκας. Ξεχνούν όμως οτι ο Χριστός δεν δέχεται τα δικά τους δάκρυα, αλλά αυτής της γυναίκας. Αυτής της ταλαιπωρημένης ύπαρξης που ζητά ένα στήριγμα στην επιστροφή της.
Να το πουμε ξεκάθαρα. Οποιος ονομάζει τον εαυτό του συνήγορο του καλού είναι υποκριτής. Kοιτά το συμφέρον του. Δεν αγαπά.
Μόνο οι άνθρωποι που πονάνε για τα λάθη τους και αγαπούν, δακρύζουν με ειλικρίνεια και εκεί ανάμεσα στα δάκρυά τους βλέπουν πεντακάθαρα τον Θεό.