Tuesday, April 19, 2011

Συγνώμη. Μεγάλη Τρίτη

Μερικές φορές είναι απίστευτα δύσκολο να ανοίξεις την πόρτα σε κάποιον που επίμονα ζητά να τον συγχωρέσεις.
Τότε είναι που ξεχνάς πως είσαι άνθρωπος.
Τι κι αν μάτωσε ο πόνος.
Τι κι αν η καρδιά του Θεού ράγισε και ευωδίασε το σύμπαν.
Εσύ ατάραχος απολαμβάνεις την νίκη σου όση ώρα είναι στα γόνατα εκείνος που σε πλήγωσε προσδοκώντας το έλεός σου.
Που να ήξερες όμως, που να έβλεπες μέσα του...Τι βουνά ανέβηκε για να φτάσει μέχρι το ισόγειό σου, για να νικήσει χίλιους μύριους εχθρούς ώστε να προφέρει το «συγνώμη»
Την ώρα που εσύ ξιφομαχείς με τους δικούς σου εχθρούς για να κερδίσεις το « σε συγχωρώ».
Την μέρα αυτή η Εκκλησία μας καλεί να νικήσουμε.
Να ανοίξουμε χώρο κοντά μας.
Να χωρέσουν και άλλοι ( συν-χωρέσουν)
Να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε.
Ποιό από τα δύο να θέλει περισσότερη δύναμη;

3 comments:

  1. Με γλυκαίνει την καρδιά!!

    ReplyDelete
  2. Εξηγησε μου γιατι ο χωρος που αφηνω διπλα μου δεν καλυπτεται κιοταν ετοιμη την συγχωρεση την εχω γιατι τρεχουν σαυτους που δεν συγχωρουν

    ReplyDelete
  3. ΑλέξανδροςApril 19, 2011 at 10:18 AM

    Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που κάποιος "επίμονα ζητά να τον συγχωρέσεις", όπως αναφέρεται στο κείμενο. Όποια συγγνώμη θυμάμαι ήταν απλά η παραδοχή του λάθους που συνοδεύεται από τη λέξη "συγγνώμη". Μάλιστα, αν δυσκολέυεσαι να συγχωρέσεις δεν υπάρχει "επίμονα", αλλά "ε, δε θα κάτσω να σκάσω" ή "αν δε θες μία δε θέλω δέκα". Όχι μόνο δεν ξέρουμε να συγχωρούμε αλλά ούτε να έχουμε την ανάγκη συγχώρεσης. Η ιδέα μου είναι;

    ReplyDelete