Το άγγιγμα μπορεί να είχει γίνει συνήθεια. Αλλά δεν θα έπρεπε. To άγγιγμα γαλουχεί. Συνενώνει. Δείχνει το μέλλον. Εξαγιάζει την μνήμη. Σε αυτή την κοινωνία που μας κρατά απόμακρους τον έναν από τον άλλον, που φοβόμαστε να μπούμε στον ζωτικό χώρο του άλλου, μήπως παρεξηγηθούμε, το ανθρώπινο πνεύμα, αποζητά το άγγιγμα.
δεν ειμαστε ενας...ειμαστε ο ενας του ολου..δεν αγγιζομαστε για να μη νιωσουμε ανεπαρκεις...μπορουμε και μονοι μας...αμ δε...δεν μπορουμε...εχω δει ακρωτηριασμενους συναισθηματικα ενηλικες με εμφανη τα σημαδια της γυαλας...αν δεν αγγιξεις δεν ανταλλασεις..κι αν δεν ανταλλαξεις ολα θα νεκρωσουν...
ReplyDeleteΑυτός ο φόβος....Ο φόβος παρεξήγησης,η δήθεν αξιοπρέπεια να είμαστε "ατσαλάκωτοι" και να κρυβόμαστε πίσω από ψεύτικα χαμόγελα προσποιούμενοι τους δυνατούς και τους αγέρωχους με την ψευδαίσθηση ότι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν...
ReplyDeleteΜόνοι δεν μπορούμε να ζήσουμε,χρειαζόμαστε την αγάπη,την αγκαλιά,το χάδι..Να αγγίζουμε ότι αγαπάμε..Είναι φάρμακο!
Είναι οι τοίχοι που υψώσαμε Μαριάννα προκειμένου να προστατευτούμε κάποια στιγμή, όμως αργότερα είδαμε οτι αυτοί οι τοιχοι από προστασία έγιναν καταστροφή μας
ReplyDelete