Αναμνήσεις....

Σήμερα ο νους πάει πολλά χρόνια πίσω.
Τότε που οι μέρες στα παιδικά μου μάτια, φάνταζαν ήρεμες, φωτεινές.
Τίποτα δεν προμύνηε την καταιγίδα.
Μέρα γενεθλίων και αναμνήσεων η σημερινή. Μα και στόχων. Ισως.
Ομως τέτοιες μέρες προτιμώ τις αναμνήσεις.
Μοιραζόμαστε μερικές;

 

Στη κούνια δυο μηνών,
να ατενίζω με απορία το μέλλον.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα όπλα. Κάποιο Πάσχα, μου έκαναν δώρο αυτό το πιστόλι.
Η στεναχώρια ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια μου, ώστε θέλησαν να την αποτυπώσουν και στην φωτογραφία.

 

 

 

 

Με τον παππού μου τον Νικόλα.
Οσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου "Μικρασίας Έρως", ίσως αναγνωρίσετε στην φωτογραφία αυτή τον Νικόλα με το βιολί.
Αυτός είναι που έθαψε στο χωράφι του το βιολί, λίγη ώρα πριν φύγουμε...

 

 

 

 

Με την μαύρη ποδιά μου, και τον κολλαριστό άσπρο γιακά, στην αυλή του σχολείου. Του τούρκικου εννοείται. Η τσάντα πεταμένη στο πλάι, πως αλλιώς να δείξω πως δεν θέλω να μαθαίνω τουρκικά. Με την πρώτη ευκαιρία το φανέρωνα όπως μπορούσα.

 

 

 

 

 

 

 

Να ξαναγυρίσουμε λιγάκι.
Εδώ είμαστε με τους γονείς μου, τον Νικόλα (για όσους πάλι έχουν διαβάσει το παραπάνω βιβλίο, είναι ο Νικόλας ο μπακάλης, που έκλεισε το μαγαζί του και ανηφόριζε δακρυσμένος να συναντήσει την Ζαχαρώ, την γυναικα του. Εδώ είναι και αυτή.

 

 

 

 

 

Να μου επιτρέψετε να σταματήσω εδώ, γιατί δεν χωράει άλλο η ψυχή.
Οι θύμησες αυτά έχουν. Βαλαντώνουν την τραυματισμένη καρδιά.
Γι αυτό να αποχαιρετήσω με άλλη μια ξέγνοιαστη στιγμή, στην θάλασσα....

Το καρπούζι είχε από ώρα κρυώσει μέσα στην θάλασσα, και ήρθε η ώρα να μας δροσίσει από τον ήλιο του Ιούλη.
Ο κάθε ένας από τους ανθρώπους της φωτογραφίας και μια ιστορία, όπως άλλωστε ο κάθε ένας έχει την δική του.
Ομως αυτή είναι δική μου ιστορία, και αυτοί είναι μερικοί από τους δικούς μου ανθρώπους, η παρουσία και η μνήμη τους θα με συνοδεύει για πάντα.