Για τους αγγέλους των κοχυλιών

Ήτανε μια φορά κάτι νησιά Κοχύλια. Τη μέρα, μπρούμυτα, τα σκέπαζε το κύμα, τα κουκούλωνε η θάλασσα. Μοιάζανε με σκοπέλους, δε φαίνονταν πολύ.

Τη νύχτα, όταν γύριζαν ανάσκελα, έβγαιναν από μέσα οι άγγελοι. Όλοι θα περίμεναν να βγαίνουν οι γοργόνες, αλλά ήταν άγγελοι με φτερά χρυσά.

Τη μέρα ήταν κρυμμένοι στα νησιά Κοχύλια και τη νύχτα έβγαιναν και έκαναν βόλτες στο κύματα. Τότε αναδύονταν τα κόκκινα κοράλλια κι εκείνοι κάθονταν στα κλαδιά τους και αγνάντευαν την απεραντοσύνη του κόσμου.

Χρόνια ταξίδευαν τα καράβια στα πέλαγα. Κανένα πλοίο και κανένας ναυτικός δεν είδε ποτέ τους αγγέλους με τα χρυσά φτερά. Ούτε το καταφύγιό τους, τα νησιά Κοχύλια. Κανένας ποτέ δεν είδε τα κοράλλια να αναδύονται.

Μόνο μια φορά. Ένα καράβι. Αυτό που νήστεψε. Που δεν έστειλε και δεν πήρε γράμμα από πουθενά.

Η νύχτα ήταν σκοτεινή και ήσυχη. Λούφαζε στην άπνοια, σε θάλασσα βελούδο. Καθώς το καράβι έσκιζε τα απόκοσμα νερά, έκπληκτοι οι ναυτικοί αντίκρισαν τη φωταψία των φτερών. Νόμισαν πως ήταν πυροφάνι. Ανεξήγητη, βέβαια, η παρουσία του στο μέσον του ωκεανού. Πλησίασαν και τότε είδαν τα κοράλλια στην επιφάνεια της θάλασσας. Την άγια μορφή των αγγέλων και τα μάτια τους τ’ απόξενα.

Σιωπή. Τα φτερά τους μόνο θρόιζαν ανεπαίσθητα και το κύμα αχνοπλατάγιζε στην πρύμνη του καραβιού.

Λέξη δε βγήκε από το στόμα των ναυτικών. Σε κανέναν δεν το είπαν. Σε ποιον να το πουν; Δεν είχαν κανέναν να το γράψουν.

Κι εγώ που το επαληθεύω, είναι που ήμουνα εκεί, μαζί τους. Και τα είδα όλα, με τα μάτια μου. Κανέναν δεν είχα κι εγώ να τα πω. Τώρα που βρήκα εσάς, σ’ εσάς τα λέγω.

(Φωτεινή Φραγκούλη: Οι άγγελοι των κοχυλιών, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003)