Οταν έγραφε ο Κάφκα

Σαν σήμερα, έφυγε από την ζωή ο Franz Kafka.

Κάθε αποσπασματική αναφορά στο έργο του, κινδυνέυει να αποβεί σε βάρος του μεγαλείου του καθώς και της προσωπικότητας του.

Εχουν γραφεί πολλά βιβλία που προσπαθούν να προσεγγίσουν από πολλές πλευρές τούτον τον συγγραφέα. Καθε προσπάθεια, φωτίζει και τον συγγραφέα της. Επειδή είναι γνωστό οτι "όταν μου μιλάς για τον Κώστα, εγώ μαθαίνω περισσότερα για σένα παρά για τον Κώστα".

Παρόλα αυτά, μην έχοντας να φοβηθώ τίποτα, αποτολμώ να παραθέσω δυο αποσπάσματα από εκείνα που βροντοφωνάζουν μέσα στην ψυχή μου.

Ποιος ξέρει, ίσως και στην δική σας:

Επιστολή προς τον Πατέρα του

• Τούτο ήταν εκείνον τον καιρό μια μικρή αρχή μόνο, αλλά αυτό το συναίσθημα της μηδαμινότητας που συχνά με καταλαμβάνει (ένα από μιαν άλλην άποψη παρ’ όλα ταύτα επίσης ευγενές και γόνιμο συναίσθημα) κρατά εν πολλοίς απ’ τη δική σου την επιρροή. Εγώ χρειαζόμουν λίγην ενθάρρυνση, λίγην ευγένεια, λίγο άνοιγμα του δρόμου μου, αντί γι’ αυτό εσύ μου τον έφραζες, με την καλή πρόθεση βέβαια να πάρω άλλον δρόμο. Αλλά για ’κείνα δεν έκαμνα εγώ. Μ’ ενθάρρυνες λ.χ., όποτε χαιρετούσα και παρήλαυνα καλά, αλλά εγώ δεν ήμουν μελλοντικός στρατιώτης, ή μ’ ενθάρρυνες, όποτε μπορούσα να τρώγω πολύ ή να πίνω μάλιστα και μπύρα επιπλέον, ή όποτε μπορούσα να τραγουδώ επαναλαμβάνοντας τραγούδια χωρίς να τά ’χω καταλάβει, ή να ψιττακίζω τις δικές σου τις αγαπημένες τις εκφράσεις, αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν για το μέλλον το δικό μου.


• Tα γραπτά μου είχαν να κάμνουν μ' εσένα, εγώ θρηνούσα εκεί βέβαια μόνο ό,τι δεν μπορούσα να θρηνήσω στην αγκαλιά σου. Ήταν ένας σκόπιμα παρατεταμένος τρόπος να σε αποχαιρετώ, μόνο που ήταν ασφαλώς εξαναγκασμένος από εσένα, αλλά εξελισσόταν στην κατεύθυνση που όριζα εγώ

Επιστολή προς τη Φελίτσε

• Αφού εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο παρά λογοτεχνία.


• [...] διότι μέσα από το γράψιμό μου κρατιέμαι βέβαια στη ζωή.


• Εγώ δεν μπορώ να ζω με ανθρώπους. Μισώ απεριόριστα όλους τους συγγενείς μου, όχι επειδή είναι συγγενείς μου, όχι επειδή θα ήσαν κακοί άνθρωποι, όχι επειδή δεν θα σκεπτόμουν το καλύτερο για 'κείνους [...] αλλά απλώς επειδή είναι οι άνθρωποι που ζουν πλάι μου. Δεν μπορώ απλώς να αντέξω τη συμβίωση με τους ανθρώπους.