Αχ αυτές οι βασίλισσες! του Χρήστου Ναούμ

Φωτίζω και επικροτώ και προσυπογράφω τα όσα γράφει ο Δημήτρης Παλάζης για τον Χρήστο Ναούμ.

Ο Χρήστος είναι γιατρός, είναι λογοτέχνης και αν μπορεί κάποιος να κάνει την διάκριση, κατα την γνώμη μου δεν μπορεί, είναι άνθρωπος. Που πάει να πει, γνωρίζει τα βάθη της ύπαρξης και έχει την τόλμη να ανασκαλέψει κρυμμένες πληγές και χαρές.

Η πολύχρονη εμπειρία του, του έχει διδάξει την τέχνη τους ακοής. Αυτό, τον έχει εκπαιδεύσει και ως λογοτέχνη. Ικανότητα απαραίτητη σε κάποιον που έχει την φιλοδοξία να μιλήσει στις ψυχές μας.

Πλέκει στίχους, σαν τα χρώματα της δύσης και της ανατολής.

Εκδίδει λογοτεχνικό περιοδικό για να αναδείξει οτι "τα του ανθρώπου" είναι ένα.

Μια σύγχρονη Οδύσσεια με πολλούς ταξιδευτές

Γράφει ο Δημήτρης Παλάζης

Η μαντεύτρα Χαιτέα από την Αλεξάνδρεια και τα πνεύματα που την περιβάλλουν, η κόρη της Αφρούλα κι ο σκηνοθέτης γιος της, η μοναχή Μυροφόρα, η ξαδέρφη της, η φίλη της Λάουρα, μέντιουμ από τη Ρουμανία και συνδικαλίστρια, η λαϊκή τραγουδίστρια Εύα με την άσπονδη φίλη της Τζένη, ο Πλάτωνας κι ο Άρης συνθέτουν μία σύγχρονη Οδύσσεια με πολλούς ταξιδευτές. Μια σαρκαστική ματιά στην ελληνική κοινωνία, ένα ταξίδι στο παρόν και στο παρελθόν, που απαρτίζεται από πολλά μικρότερα, όσα κι οι ήρωες, με το Χρήστο Ναούμ να τους συγκεντρώνει πάνω απ’ τον φρεσκοσκαμμένο τάφο του κυρ-Αντώνη και να τους αφήνει κατόπιν να ξεδιπλώσουν τις μοναχικές τους πορείες, να τις διασταυρώσουν και να τις οδηγήσουν.

Απ’ το κέντρο της Αθήνας ως την Καβάλα, μέχρι την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και τη Ντιριντάουα της Αιθιοπίας, ο συγγραφέας καταφέρνει να μας κάνει συνένοχους ενός ταξιδιού με γλώσσα καθημερινή, οικεία, χωρίς στολίδια κι εξωραϊσμούς. Παρά τις δραματικές καταστάσεις, δεν λείπουν οι εύθυμοι τόνοι και η σκωπτική ματιά για τους ήρωες που υπόκεινται αβλεπεί στο μοιραίο - θα λέγαμε ότι πολλές φορές το επιδιώκουν - αιωρούμενοι μεταξύ της γοητείας που ασκεί η αμαρτία και της ενοχής, σ’ ένα κόσμο που διαφεύγει την οριστική κρίση, όσο παραμένει ζωντανός.

Σ’ ένα τέτοιο βιβλίο βρίσκεις πάντα κομμάτια του εαυτού που σε διεγείρουν. Εμφανής η τρυφερότητα και δικαιοσύνη του βλέμματος τού συγγραφέα, η αποδοχή των ανθρώπων και των ανθρώπινων καταστάσεων, της ιστορίας του καθενός, της διαδρομής που υποχρεώνεται από το χαρακτήρα του ν’ ακολουθήσει προς αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Οι αυταπάτες, αναδεικνύονται ευεργετικές, καθώς ξαλαφρώνουν το φορτίο της ύπαρξης και κάνουν τη ρόδα του χρόνου να κυλήσει ομαλά και θεραπευτικά.

Και το τέλος του βιβλίου στάζει μέλι μέσα από τη γεμάτη αγάπη αγκαλιά της κυρά-Χαιτέας που βρίσκει διάδοχο τη μικρούλα Χαιτέα.

Δημήτρης Παλάζης
dimitrispalazis@yahoo.com