Ο έρωτας δεν είναι πάντα τοκογλύφος. Ολγα Χατζή. Καστανιώτης.

Την ευλογία να τη γέννησει ο έρωτας έχει η Ηλέκτρα και η μοίρα της χαϊδεμένη από τούτη την τύχη. Ο έρωτας της γυναίκας  για τον άντρα,  κι ας αδύνατεί από την πλευρά του να ανταποκριθεί.  Και κανέναν εγωισμό να μην συνεπάγεται η απόρριψη.  Η άμυνα της αυτοσυντήρησης,  το « συνεχίζω να ζω »,  δεν πέφτει στην παγίδα να αδικήσει τον άνδρα,  να τον κατακρίνει,  να τον αποκλείσει από τη ζωή της Ηλέκτρας,  ως αντίποινα.  Η αγάπη που ενώνει,  σε πείσμα της απόστασης,  σε πείσμα της μοναξιάς και της οδύνης της.  Η Ηλέκτρα αγνοεί το πρόσωπο του πατέρα,  μα είναι δεμένη μαζί του,  μέσα από τον έρωτα της μητέρας,  τον  γνωρίζει,  τον αποκρυπτογραφεί,  τον αισθάνεται στα κύτταρά της, τον ζει - μ' ένα μεταφυσικό τρόπο- και μεγαλώνει έτσι και κοντά του. Η απουσία της ανθρώπινης υπόστασης δίνεται να κατανοηθεί στο παιδί με σεβασμό και λατρεία, που επουλώνουν τις πληγές της στέρησης του πριν αυτές ματώσουν και αφήσουν σημάδια.

Μου έγραψε κάτι πολύ ωραίο για την αγάπη: " Θα τη βλέπεις στον ήλιο κάθε πρωί που ξυπνάς, στον ουρανό θα κουβαλέι τα σύννεφα και θα δρσίζειτ αμάγουλά σου πέφτοντας μέσα σε σταγόνες βροχής τα μεσημέρια. Θα τη νοιώθεις κάθε απόγευμα με τον ήλιο που δεν θα καίει πια τόσο πολύ και θα μπορείς να τον κοιτάξεις κατάματα. Θα τη βλέπεις τα βράδυα στο φεγγάρι και τις νυχτες στ' αστέρια κι όταν έχει συννεφιά στο απέρνατο χρώμα τ' ουρανού. Απέρναντο σαν την αγάπη μου. Θα τη νιώθεις στο αεράκι που θα σου παίρνει τα μαλλιά να ψιθυρίζει στ' αυτί σου λόγια γλυκά απ' τη μαμά. Θα τη βλέπεις στις λίμνες και στα ποτάμια να κυλάει μαζί τους. Θα φτάνει έτσι στην θαλασσα, μωρό μου, που θα την ταξιδεύει την αγάπη μου απ΄άκρη σε άκρη της γης κι όπου κι αν πας η θάλασσα θα έχει πάει την αγάπη μου πρώτα εκεί και κάθε τόπος θα είναι σπίτι σου."