Ο παππούς

Κωνσταντίνος Κωστέλλας. Ετσι έλεγαν τον παππού. Και ήταν ήρωας. Και η φωτογραφία του δέσποζε στο σαλόνι του σπιτιού.
Από τότε που χτίστηκε τούτο το σπίτι, το πρώτο κάδρο που κρεμάστηκε καταμεσίς στον ολόλευκο τοίχο ήταν του παππού. Σαν θεμέλιο. Σαν ευχή.
"Αυτός εκεί που βλέπετε.." ήταν το σκαλοπάτι για να ανέβει στο βάθρο ο κυρ Δημήτρης και να εξιστορίσει για χιλιοστή φορά τα κατορθώματα του παππού. Τι πόλεμο, τι στενάχωρα χρόνια, τι κατορθώματα.
Ολοι οι φίλοι του είχαν ακούσει τα ιστορήματα αυτά χιλιες φορές. Δεν χόρταιναν να τον βλέπουν να τα εξιστορεί για χιλιοστή πρώτη. Τους καθήλωναν τα δάκρυα του. Τιμή και καμάρι.
Κάθε φορά που χρειαζόταν να βαφτεί το σπίτι όλη του η έγνοια ήταν το καδρο του παππού. Η ιστορία του. Ο λόγος για να ζει.
Μεγάλη Παρασκευή ήταν όταν ήρθε η ώρα να φύγουν.
Δεν θα πήγαιναν για προσκύνημα. Ούτε για εκκλησσιά.
Τους σκλάβωσε η προσφυγιά.
Το βιος τους το πήραν άλλοι. Με το έτσι θέλω. Οπως προστάζει ο νόμος του δυνατού.
Ο κυρ Δημήτρης αποκαθήλωνε το καδρο του παππού την ίδια ώρα που ο ιερέας σε κάποιο ναό αποκαθήλωνε το σώμα του Ιησού.
Λευκό σεντόνι τύλιξε τις μνήμες, την ιστορία. Αντί για μύρο ο κυρ Δημήτρης το πότισε με δάκρυα. Το μύρο της ψυχής του.
Στα κατάβαθα της βαλίτσας ευλαβικά, σαν σε τάφο βρέθηκε ο φωτογραφία του Κωνσταντίνου Κωστέλλα.
Θα ξανάβλεπε το φως του ήλιου στην καινούργια πατρίδα τώρα πια.