Χορευτής

«Ακουσες κάτι;» ρώτησε τον φίλο του
«Σαν τι δηλαδή;» σούφρωσε τα φρύδια του εκείνος
«Κάποια μουσική να παίζει...για κοίτα!» οδήγησε με το βλέμμα του τον φίλο του να κοιτάξει προς τη μεριά της πλατείας.
Εκεί στη μέση ακριβώς δίπλα στο συντριβάνι κάποιος χόρευε με απλωμένα τα χέρια του κοιτάζοντας προς τον ουρανό.
«Ελα μωρέ» χαμογέλασε σχεδον απαξιωτικά ο δεύτερος «Μιλάς για τον Ανέστη...Είπα κι εγώ!..»
Ο Ανέστης είναι επίσημα ο...τρελός της πόλης. Εδώ και καιρό. Κανείς δεν θυμάται πως ξεκίνησαν όλα. Κανένας δεν ασχολείται. Κάνουν όλοι χάζι μ αυτόν και τους φτάνει.
Ο χορευτής. Έτσι τον λένε. Όποτε τον συναντήσεις τα τον βρεις να χορεύει...να χορεύει...
Σήμερα ανήμερα των Μυροφόρων ο Ανέστης στο ένα του χέρι κρατά ένα μπουκάλι με κολώνια. Μαντινάδες με το ένα, ραντίζει με το άλλο κι όλο χορεύει.
«Κάτι λέει μωρέ...πάμε πιο κοντά» πρότεινε ο ένας φίλος στον άλλον
Πλησίασαν.
«Αρώματα για θάματα!» έλεγε ο Ανέστης λαχανιασμένος από το χορό «Αρώματα στα θάματα...σε σένα...σε σένα...» και ράντιζε και χόρευε στους ήχους κάποιας μουσικής.
«Δίκιο είχε λοιπόν» ψιθύρισε ο πρώτος
«Τι είπες;» τον ρώτησε ο φίλος
«Κάποιος είχε πει οτι λένε τρελό αυτόν που χορεύει στη μουσική που δεν μπορούν να ακούουν οι άλλοι..»
Και ο Ανέστης όλο χόρευε...ολο χόρευε...