φερμουάρ

«Φερμουάρ! Καταλαβαίνεις τι θα πει;»
Ο νεαρός πήρε βαθιά ανάσα για να απαντήσει. Η δασκάλα όμως τον πρόλαβε τοποθετώτας με τον δείκτη και τον αντίχειρά της ένα φανταστικό φερμουάρ πάνω στα χείλη της.
Το έκλεισε. Του έδειξε να κάνει κι εκείνος το ίδιο.
Τα χείλη του Κωνσταντίνου από τα πολλά φερμουάρ πρέπει να έχουν αλλάξει σχήμα.
«Ράψτο ρε παιδί μου!» αυτοσχεδιάζουν μερικοί.
Εδώ και κάμποσο καιρό ο Κωνστνατίνος μαθαίνει την σιωπή.
Τα καλά παιδιά δεν αντιμιλούν. Τα καλά παιδιά συμφωνούν με τους μεγάλους.
Η κουρασμένη μάνα, ο απογοητευμένος πατέρας, οι φοβισμένοι δάσκαλοι απλόχερα χαρίζουν φερμουάρ στον Κωνσταντίνο.
Κανείς δεν έχει το κουράγιο να ακούσει τη γνώμη του. Να κολυμπήσει στο κρυστάλλινο νερό του ενθουσιασμού του. Να πυρποληθεί από το πάθος του.
Οταν μαραθεί κι αυτό το λουλούδι θα έχουν μείνει μόνο σκουριασμένα φερμουάρ να κλείνουν μέσα τους την ζωή που ήταν κάποτε.