σπίτι η πύργος

Ολοι το έλεγαν. Από τότε που πήγαινε στο Δημοτικό ακόμα.
«Να δεις που ο Γιώργος θα γίνει αρχιτέκτονας. Πιάνει το χέρι του βρε παιδί μου!»
Και ήταν αλήθεια. Γέμιζε τα τετράδια του με μικρά και μεγάλα σχέδια. Ζωγράφιζε ο,τι έβλεπε μπροστά του και μέσα του. Εκεί που σκεφτόταν, εκεί που μιλούσε, είχε το μολύβι του και σχεδίαζε...σχεδίαζε...πολλές φορές κι όσα στα μάτια των άλλων ήταν αόρατα.
Ο Γιώργος επαλήθευσε τις προβλέψεις όσων τον γνώριζαν και έγινε αρχιτέκτονας. Για να πούμε όλη την αλήθεια έγινε πετυχημένος αρχιτέκτονας. Επειδή δεν είναι όλοι ίδιοι.
Οταν ένα πρωί μπήκε στο γραφείο του η Αννα εκείνος περιεργαζόταν δυο τρία καινούργια σχέδια του.
«Πολύ όμορφα» του είπε «μα..είναι πολύ...ανοιχτά...»
Η Άννα ήταν καλή του φίλη. Γνωριμία από τη Σχολή. Του είχε ζητήσει να της σχεδιάσει το σπίτι των ονείρων της.
«Τι σημαίνει...ανοιχτά;» τη ρώτησε ο Γιώργος
«Να..πως να το πω...θα το ήθελα πιο...κλειστό γυρω γύρω...να έχει την λογική του..πύργου...να μην μπορεί να μπαίνει όποιος θέλει...όποτε θέλει...δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...»
Η Άννα προσπαθούσε να ξεπεράσει τον πόνο της. Είχε αλωθεί η καρδιά της και τα τραύματα έσταζαν ακόμα αίμα.
«Ακου» της είπε ο Γιώργος «Μπορώ να σου φτιάξω αυτό που θέλεις. Τον πύργο σου, όπως το λες. Να σε κλείσω μέσα ερμητικά. Να μη νιωθεις πως κινδυνεύεις. Θέλω όμως να σου πω τούτο..»
«Ποιο;» ρώτησε εκείνη
«Ο πύργος σου θα σε προστατέψει από τη λύπη. Ομως την ίδια ώρα θα έχεις κλείσει απ έξω τη χαρά. Αυτό θέλεις; »
Η Άννα τον πλησίασε. Του έδωσε την απάντηση της πέφτοντας στην αγκαλιά του.