ευχή

"Κοροιδο!" "Ε, κορόιδο!" τον ανέβαζαν για να τον κατεβάσουν στα υπόγεια της ψυχής του
Λίγο ακόμα και δεν θα θυμόταν κανείς το όνομα του. Το βαφτιστικό του.
Αριστοτέλης. Ετσι είχε παραγγείλει ο παππούς. Το είχε λέει ταμένο στον φιλόσοφο.
Ξεχάστηκε το τάμα, ξεχάστηκε ο Αριστοτέλης.
Το μόνο που είχε μείνει να θυμίζει τον παππού ήταν η καθαρή ματιά. Μόλις αντικρυζες τα μάτια του καθρεφτιζόταν το μέσα σου.
Ο Αριστοτέλης από τότε που πήγαινε στο σχολείο ήταν ο αγαθος της παρέας.
"Μου δίνεις να αντιγράψω τα Αρχαία;" ο ένας
"Δώσε μου τη Φυσική" ο άλλος
Και κανένας δεν ήθελε τον Αριστοτέλη για παρέα
Αγαπούσαν την δουλειά του και όχι εκείνον.
Στην εταιρεία που εργαζόταν οι συνάδελφοί του λες και ποτέ δεν αποφοίτησαν από το σχολείο. Λες και ήταν οι συμμαθητές του. Μόνο πιο απαιτητικοί.
"Το Σαββατοκύριακο να κάνεις του ελέγχους μου" απαιτούσαν
Δίχως να ελέγξει κανείς αν είχε κάποια ανάγκη ο Αριστοτέλης.
Η Μεγάλη Τετάρτη ήταν η παρηγοριά του. Κάθε χρόνο άκουγε διψασμένος την διήγηση για το πως ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. Παραγγελία ήταν να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο. Ο Αριστοτέλης το πήρε προσωπικά. Δίχως να γκρινιάζει πια. Στην αρχή μόνο του κακοφαινόταν. Ύστερα σκέφτηκε:
"Μόνο έτσι μπορούμε να πουμε οτι ζούμε στ αλήθεια. Μόνο όταν ο ένας παραστέκεται στον άλλον"
"Μη γίνεσαι κορόιδο" του έλεγαν όσοι δήλωναν πως τον αγαπούσαν. "Κράτα κάτι και για σένα"
"Δεν έχω τίποτα δικό μου, κανένας δεν έχει" τους έλεγε
Τίποτα δεν ήθελε. Ισως σχεδόν τίποτα. Ισως θα ήθελε να γίνουν δυο. Δυο που να παραστέκονται. Για να μπορούν μετά να γίνουν άλλοι τόσοι κι ακόμα πιο πολλοί.