Θόρυβος

«Επιτέλους κάποιος να κλείσει το παράθυρο! Δεν σας ενοχλεί ο θόρυβος;» φώναξε γυρνώντας το βλέμμα της ένα γύρω.
Μέσα στο γραφείο ήταν μόνη. Λες κι είχαν εξαφανιστεί όλοι.
Παράξενο. Τέτοιαν ώρα συνήθως όλοι ήταν στις θέσεις τους και ανακάτευαν με νεύρο τους φακέλλους που είχαν μπροστά τους.
Αποφάσισε να σηκωθεί και να το κλείσει μόνη της
Πλησίασε. Την ώρα που έπιασε το ένα φύλλο από το πόμολο και το έσπρωχε σταμάτησε απότομα. Η ματιά της έπεσε σε ένα ζευγάρι που στεκόταν στην είσοδο του κτηρίου. Πρέπει να μάλωναν. Οι χειρονομίες τους ράπιζαν μόνο τον αέρα. Ευτυχώς.
Ξαφνικά συννέφιασε η καρδιά της. Θυμήθηκε.
Ο Γιάννης ορκιζόταν πως την αγαπούσε. Πως στον κόσμο δεν υπήρχε άλλη σαν κι εκείνη. Μέχρι που διαπίστωσε η Κατερίνα οτι είχε αφήσει ανοιχτά παράθυρα στη σχέση τους και βρήκε χώρο να περάσει η καταιγίδα. Είχε αφήσει κερκόπορτες. Από τότε κάθε φορά που έβλεπε ανοιχτό παράθυρο έτρεχε να το κλείσει. Εμπαινε θόρυβος. Εμοιαζε με τύψεις και ενοχές. Με πόλεμο.
Το ζευγάρι στην είσοδο δεν είχε σταματήσει να μαλώνει. Εκείνη έκλεισε το παράθυρο.
Κι ας ήταν άνοιξη. Κι ας έκανε ζέστη.
Ποιος θα της πει πως ακόμα κι όλα τα παράθυρα του κόσμου να κλείσει, το δικό της θα είναι πάντα ανοιχτό. Περιμένει. Να της φέρει πίσω εκείνον που πήρε μαζί της η καταιγίδα.