Συγνώμη

Δεν περνάει μέρα που να μην σηκώνεται στο σπίτι κουρνιαχτός από τη μάχη μεταξύ πατέρα και γιου. Στην πρώτη εφηβεία ο γιος στην δεύτερη του ο πατέρας. Κονταροχτιπιούνται. Ποιος θα αντέξει πιο πολύ. Ποιος θα φανεί στα ματια του άλλου ο πιο δυνατός. Κι ας πέφτουν τα παραπλανητικά τεχνάσματα βροχή.
"Το καλό σου θέλω βρε κουφιοκέφαλε, γιατί δεν το καταλαβαίνεις;"
Το οχυρό του γιου, του Αλέξανδρου, καλά κρατεί!
Στον "πόλεμο" αυτόν επιστρατεύονται κι άλλα όπλα . Προσβολές. Ενοχές. Ενα σωρό.
"Δεν λυπάσαι κανέναν εσύ! Ούτε τη μάνα σου που τρέχει από τα χαράματα για να μη σου λείψει τίποτα, ούτε τον πατέρα σου. Ντροπή γάιδαρε! Να ζητήσεις συγνώμη για τις στεναχώριες που φορτώνεις τους γονείς σου! Αλλά που! Που να ξέρεις εσύ τι θα πει συγνώμη! Αναίσθητε!"
Ούτε λόγος για συγνώμες, για συγχώρεση. Ούτε λόγος για αγάπη που ενώνει. Αυτά θα ήταν σημάδια ήττας. Δεν ήταν για πολεμιστές σαν τον πατέρα του.
Οταν σήμερα Μεγάλη Τρίτη επέστρεψε εκείνος από τη δουλειά του, βρήκε στο προσκεφάλι του το παρακάτω γράμμα:
"Μπαμπά, συγχωρώ θα πει κάθε στιγμή να θυμάμαι πως κανένας δεν είναι τέλειος.
Πως ο καθένας μας μπορεί να γλιστρήσει και να πέσει ενώ στ αλήθεια θέλει πολύ να παραμείνει όρθιος.
Πως ο καθένας μας λέει πράγματα που ευχόμασταν να μην τα έχει πει.
Πως όλοι μπορεί να ξεχάσουμε οτι πιο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάς παρά να διεκδικείς το δίκιο σου.
Συγχωρώ θα πει πως οι άνθρωποι είμαστε πιο σημαντικοί από τα λάθη μας.
Πως είμαστε συχνά γεμάτοι συμπόνοια για τα σφάλματα των άλλων ώστε να είμαστε συμπονετικοί στα λάθη τα δικά μας.
Συγχωρώ θα πει πως έχω στην καρδιά μου χώρο για να ξεκινήσω ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...."
Αλέξανδρος.