Λόφος

Του άρεσε να ανεβαίνει στο πιο ψηλό σημείο του λόφου και να αγναντεύει τον ορίζοντα. Κάθε φορά που τον έπνιγαν οι στεναγμοί σκαρφάλωνε στο λόφο του για να πάρει αέρα. Να μιλήσει με τον ουρανό. Να ακούσει το τραγούδι των αγγέλων.
Ετσι έκανε και την περασμένη Τρίτη. Το απογευματάκι βρέθηκε εκεί για να αποχαιρετήσει τον ήλιο που βασίλευε. Συναντήθηκαν οι δυο τους. Ο ήλιος χαρούμενος έβαψε τον ουρανό με τα ομορφώτερα χρώματα της παλέτας του. Ξαφνικά ο Γιώργος άκουσε θόρυβο από τα αριστερά του. Ξαφνιασμένος βλέπει ένα μικρό κορίτσι να παλεύει με δυσκολία για να ανέβει κι εκείνο. Την μια γλυστρούσε. Την άλλη σταματούσε λαχανιασμένο. Δίσταζε. Ύστερα ξεκινούσε ξανά.
Ο Γιώργος πήγε προς το μέρος της.
«Θέλεις βοήθεια;» την ρώτησε
«Φοβάμαι τόσο πολύ τα ύψη» του είπε «Υποφέρω απο υψοφοβία...» του απάντησε λαχανιασμένη
«Και τι κάνεις τότε εδώ;»
«Προσπαθώ να ξεπεράσω τον φόβο μου για να έρθω κοντά σας...»
«Μα γιατί;» απορούσε ο Γιώργος
«Επειδή μου φαινόσασταν τόσο λυπημένος και μόνος. Ήθελα να σιγουρευτώ οτι είστε καλά..»
Τότε ήταν που ο ουρανός βάφτηκε κατακόκκινος.