καυγάς

"Για έλα δω!" του είπε η μάνα και μισόκλεισε τα μάτια της για να δει καλύτερα.
"Ασε με τώρα...βιάζομαι..πρέπει να πάω στο δωμάτιο μου..." είπε ο μικρός και έτρεξε προς τα κει
"Μισό λεπτό!" τον συγκράτησε εκείνη. Τον τράβηξε από το πουκάμισο. Παραλίγο να της μείνει στο χέρι ένα κομμάτι.
"Τι χάλια είναι αυτά παιδί μου!" του έβαλε της φωνές
Ο μικρός έσκυψε το κεφάλι. Η ανάσα του έγινε γρήγορη. Σαν ατμομηχανή που ετοιμάζεται να εκτιναχτεί μπροστά.
"Να με κοιτάς όταν σου μιλώ" του είπε η μάνα και του σήκωσε το πρόσωπο.
Το κατακόκκινο προσωπάκι του είχε μερικούς μελανούς λεκέδες. Σημάδια καυγά.
"Πες μου τι έγινε αμέσως!" του είπε αυστηρά με την αγάπη της μάνας που τα καλύπτει όλα
"Δεν επιτρέπω σε κανέναν να κοροιδεύει τον Γιάννη" είπε με δυσκολία ο μικρός. Οι λέξεις έβγαιναν μισές μαζί με κάθε λυγμό θυμού. Ο κόμπος στο λαιμό του τον θύμωνε ακόμα πιο πολύ
"Κάθε μέρα τα ίδια. Εκείνα τα βρωμιάρικα. Πως είσαι έτσι; Κουνιέσαι πέρα δώθε σαν ηλίθιος. Βγάζεις κραυγές σαν τρελός" Φτάνει πιά! Κατάλαβες;" της είπε βάζοντας στην τελευταία του λέξη όλη την δύναμη της ψυχής του.
Ο Γιάννης είναι ο παιδικός του φίλος. Κολλητός. Μαζί περπατούσαν στη ζωή από τα πρώτα τους βήματα. Ο μικρός ορθώθηκε τοίχος μπροστά στο Γιάννη. Τοίχος και καταπέλτης μαζί.
Τα δάκρυα του μοσχομύριζαν καμάρι και γενναιότητα. Η αγκαλιά της μάνας αιώνια παρηγοριά.