Χθες το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι, την προσοχή μου τράβηξαν μουσικές νότες . Στάθηκα στην άκρη του δρόμου. Με είχαν αιχμαλωτήσει για τα καλά. Έπρεπε να βρώ την πηγή τους. Εκείνες όλο και κυλούσαν σαν το γάργαρο νερό μέσα στο απόγευμα.
Στη γωνία ένα κορίτσι έπαιζε μουσική με κάποιο αρμόνιο.
Σαγηνεμένος πλησίασα. Ήταν η πιο όμορφη μουσική που είχα ακούσει.
Στάθηκα σε κάποια απόσταση. Εκείνη δεν φαίνεται να με είχε προσέξει. Δεν σταμάτησε να παίζει. Κόσμος περνούσε από δίπλα της, όμως κανείς δεν την έβλεπε. Ήταν αόρατη για τους διαβάτες.
Ενιωσα ότι έπρεπε να την ανταμείψω για τούτο το δώρο που μου πρόσφερε. Εβγαλα λίγα κέρματα. Πλησίασα να της τα προσφέρω.
Τα αρνήθηκε.
"Δεν παίζω για τα χρήματα. Το κάνω για μένα!" μου είπε "Το αρμόνιο είναι η διαφυγή μου. Είναι η ευτυχία μου. Δίχως αυτό θα πέθαινα στα σίγουρα. Αν με πληρώσεις που παίζω, είναι σαν με πληρώνεις που αναπνεύω"
"Τι θα μπορούσα να κάνω για σένα;" τη ρώτησα
"Μου είναι αρκετό να καθήσεις κοντά μου και να απολαύσουμε μαζί τη μουσική" μου είπε και γλύστρισε στον παράδεισο των πλήκτρων.
Thursday, May 3, 2012
ανταμοιβή
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Μου δώσατε την αίσθηση ότι το γάργαρο νερό μιας τέτοιας μουσικής έχει τη δύναμη να ξεπλείνει πολλές πίκρες.
ReplyDeleteΗ μικρούλα επιβεβαίωσε ότι τα πιο όμορφα πράγματα τα βρίσκουμε δωρεάν
Πόσες όμορφες σκηνές στολίζουν το χρόνο μας σε κάποια βόλτα
Να το κέρδος από μια δική μου βόλτα:
Υ π ο κ λ ί ν ο μ α ι !
Τα πεζοδρόμια της Καστέλας πλάϊ στο δρόμο με σκαλιστά τα κάγκελα μοιάζουνε με μπαλκόνια που θέα έχουν τη θάλασσα,την άκρη τ’ουρανού.
Λατρεύω όταν κάθομαι στα ξύλινα παγκάκια…τα μάτια μου να κλείνω,να ονειρεύομαι,να ηρεμώ και στο μυαλό να φτιάχνω παραμύθια.
Μια μέρα του Μάρτη περνούσα από κει.
Ο καιρός ανοιξιάτικος,ήρεμος,και ο Ηλιος στο γέρμα κοντά,λες και φώναζε…Ελα κάθησε εδώ να με δεις!
Στο παγκάκι που συνήθως πηγαίνω,καθόταν μια νέα κοπέλλα και μόνη.Ισως περίμενε κάποιον…διστάζω…Είμαι λίγο πιο πίσω κι ακούω..
_Αν θέλετε να καθήσετε,ελάτε έχει θέση!Δίπλα στο μπαστουνάκι μου!
Ξαφνιάζομαι. Δε γύρισε να με δει,πως έγινε; Με άκουσε;
Πλησιάζω..το μπαστουνάκι της μικρό,λευκό και διπλωμένο.
Κάθομαι..μα περίεργα νοιώθω και την κοιτάζω.Δε γυρίζει το κεφάλι…μα μου λέει:
_ Γειά σας,καθήσατε καλά;όμορφα που είναι εδώ μια τέτοιαν ώρα,δε νομίζετε;
_Ναι..μάλλον..έχει τόση ηρεμία η θάλασσα!
_Κι ο Ηλιος; Τι όμορφα τα παιχνίδια που κάνουν οι αχτίδες του πάνω στο νερό! Και κει στο βάθος τ’αεροπλάνο;Δε μοιάζει λες και γλάρος έφτασε σε κείνο το καράβι;
-Τι όμορφα που τα περιγράφεις!Πώς και τέτοιαν ώρα ρομαντική βόλτα;
Μην κοιτάς εγώ,δε δουλεύω πια και έχω ώρες,εσύ; Σπουδάζεις;έχεις μαθήματα;
_Καλά δεν καταλάβατε; Το μπαστουνάκι μου δε σας λέει τίποτε;
Σοκάρομαι…κρατώ την ψυχραιμία μου…Μα..η περιγραφή..ο Ηλιος..το καράβι;
_ Τα μάτια μου είναι σκοτεινά,όμως η ακοή,η όσφρηση και όλες μου οι αισθήσεις συνοδεύουν τη φαντασία μου και μου αρέσει μέσα μου πίνακες να θωρρώ. Γι αυτό ήθελα τη συντροφιά σας..ήθελα να τσεκάρω την αλήθεια αυτού που νοιώθω.Πέστε μου τάλεγα σωστά;
_ Μόνο σωστά μικρούλα μου ;Ηταν γεμάτα με το φως της νειότης και τ’ονείρου!
_ Είχα κενή ώρα στο Πανεπιστήμιο κι είπα να κάνω μια βόλτα.Ερχομαι και με τη μητέρα μου εδώ.
Από τότε συχνά το παγκάκι φιλοξενεί και τις τρεις μας.
Η Αρετούλα-αυτό είναι τ’όνομά της-περιγράφει τη γύρω μας φύση κι η μαμά της και γω νοιώθουμε κάθε φορά πως καινούργιο πίνακα ζωγραφίζει.
Κάθε φορά που φεύγω,ας μη με βλέπει…εγώ τα κεφάλι μου γέρνω και..υ π ο κ λ ί ν ο μ α ι.
Αρετή,στο κουράγιο και στη ζωγραφιά της ψυχής σου υ π ο κ λ ί ν ο μ α ι!
( Να ξέρατε πόση δύναμη:παίρνω στα δύσκολα της υγείας τα ανίατα,μετά από κάθε υ π ό κ λ η σ η!) Ευχαριστώ για τη φιλοξενία