τραυλός

Η αίθουσα κατάμεστη. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί για να τον ακούσει να μιλά. Δεν είχαν άδικο. Σε κάθε του λέξη κρυβόταν ένα άνθος δύναμης και ελπίδας. Το χάρισμα του σπάνιο, σαν το χαμόγελο στις μέρες μας. Κι ας τραυλίζει. Κι ας φαίνεται.
Σε μια γωνία όρθιος τον παρακολουθούσα και τον καμάρωνα. Τόση δύναμη. Τόσος πλούτος. Τέτοιο χάρισμα.
Εγώ; Ούτε που θα τολμούσα να το σκεφτώ. Μόνο το ζούσα στα όνειρα μου. Το φύλαγα εκεί. Να επικοινωνώ λέει με τον κόσμο. Να μοιράζομαι το μέσα μου. Πικρό αστείο.
Στο τέλος τον πλησίασα.
«Π..π...πως το κ...κ...κ..καταφφφ..ερνεις;» τον ρώτησα «Δ..δ..δεν έχει επ..π..πηρέασει τ..την κ..κ..αριέρ..ρ..α σου;»
Με κοίταξε καλόκαρδα, κούνησε το κεφάλι του αριστερά και δεξιά και μου είπε
«Αυτ..το π..π..που εννοούν οι λέξεις είναιπ..π..πιο σημ...μ..μαντικ..κο απ..πο το π..π..ως ακ..κούγονται αυτ..τές»
Από τοτε που ήμουν δέκα χρονών ζω με τον φόβο της φωνής μου. Τούτος εδώ ο άνθρωπος μου έδειξε πως να πολεμώ φαντάσματα. Και να νικώ.