μάθημα

«Ελα μη στεναχωριέσαι άλλο, φτάνει!» της είπα προσπαθώντας να την συνεφέρω
«Δεν την μπορώ την υποκρισία, δεν την μπορώ!» είπε και αναστέναξε κρατώντας το κεφάλι της με τα δυο της χέρια, σαν να προσπαθούσε να το συγκρατήσει
«Αφού σου το είχα πει πως δεν πρέπει να περιμένεις από τον άλλον να συμπεριφέρεται όπως θέλεις εσύ..»
«Ναι, το ξέρω, όμως είναι τόσο σκληρό...να δείνεις τα πάντα και να εισπράττεις περιφρόνηση..Τόση γαιδουριά πια, τόση; Ετσι μαθαίνεις να μην είσαι καλός με κανέναν! Τ ακους; Με κανέναν!» είπε και έψαξε τα μάτια μου
Εγώ έσκυψα προσπαθώντας να τα αποφύγω...
«Γιατί δεν με κοιτάς;» με ρώτησε πιάνοντας και ανασηκώνοντας το σαγόνι μου στο ύψος των ματιών της «Αδικο έχω;»
«Καθόλου» της είπα «Αλλά να, καλό είναι να δεχόμαστε τον άλλον όπως είναι και να βρούμε αν ταιριάζει στη ζωή μας κάπου..» πρόσθεσα
Εκείνη παράτησε τα μάτια μου και αναζήτησε άλλον ορίζοντα. Τον ουρανό.
Αραγε να θυμήθηκε οτι αυτά που της έλεγα τα είχα μάθει από κείνη με σκληρό τρόπο, όταν μου είχε ραγίσει την καρδιά πριν από μερικά χρόνια;