προιστάμενος

"Για κάθισε να τα πούμε λίγο" μου είπε ο προιστάμενος μου.
Η εταιρεία παρόλα τις αναταράξεις πάει καλά. Ωστόσο η ατμόσφαιρα  βαραίνει πολύ κατα καιρούς και συνθλίβει όσους δεν έχουν μάθει να αντέχουν τα βάρη.
"Πως βλέπεις την απόδοση σου;" με ρώτησε και έγειρε προς το μέρος μου ακουμπώντας με τους αγκώνες του πάνω στο γραφείο του
"Δεν...ξέρω..." είπα ξεροκαταπίνοντας. Αναλογίστηκα το ποτάμι των ανέργων που περνάει έξω από το παράθυρο της εταιρείας και για μια στιγμή σκέφτηκα να βουτήξω μόνος μου εκεί. Συγκρατήθηκα.
"Ξέρω εγώ!" είπε εκείνος και άνοιξε ένα πορτοκαλί ντοσιέ. Απ έξω έγραφε το όνομα μου. Ανακάτεψε κάποια χαρτιά. Οσο τα ανακάτευε το στομάχι μου στριφογύριζε με χίλες στροφές.
"Ορίστε!" είπε στο τέλος και μου έδωσε μια σελίδα. Ηταν τυπωμένοι κάποιοι χρωματιστοί κύκλοι, κάποια διαγράμματα.
"Εδώ είσαι!" μου είπε και χτύπησε με την ανάστροφη του χεριού του τα σχέδια. "Πάμε πάρα πολύ καλά!"
"Αλήθεια;" ρώτησα σα να μην πίστευα.
"Αφού τα βλέπεις!" μου είπε. "Εχεις κι άλλα περιθώρια. Ας πούμε η στρατηγική σου μπορεί να βελτιωθεί και θα σε βοηθήσω εγώ σ αυτό. Ενας τόσο έξυπνος και εργατικός άνθρωπος είναι κρίμα να μένει στάσιμος!"
Φρέσκος αγέρας λες και γέμισε το δωμάτιο. Σα να ταξίδευε το γραφείο στον καταγάλανο ουρανό.
Είπαμε τόσα κι άλλα τόσα. Στο τέλος κατάλαβα οτι δεν είχε καμιά σημασία όλη η καζούρα που του είχαμε κάνει στο σχολείο. Δεν ήταν από τα παιδιά που ήθελες να κάνεις παρέα. Στο τέλος όμως φάνηκε οτι αυτό δεν τον είχε πειράξει καθόλου.
Ωστόσο τα μάτια του είπαν οτι η ψυχή του είχε γίνει πεντακάθαρη επειδή την είχε ξεπλύνει με το απορυπαντικό της συγχώρεσης.