χαντάκι

"Μα Δευτεριάτικα τόσες πολλές αναποδιές! Που ήταν κρυμμένες; Μέσα στο Σαββατοκύριακο;" γκρίνιαξε ο Αλεξία. Αγανάκτησε.
«Υπομονή..." της συναίσθησα. "Υπομονή και μάτια ανοιχτά!" πρόσθεσα
«Τι υπομονή!" αντέδρασε, "Τι υπομονή! Πόση άλλη! Εδώ κοντεύουμε να βάλουμε και το άλλο πόδι μέσα στο λάκκο!»
«Είπες λάκκος;» τη ρώτησα. «Θα σου πω μια ιστορία που μου είχε μάθει η γιαγιά μου. Εσύ να αλλάξεις τα πρόσωπα και πράγματα και να τα αντικαταστήσεις με εκείνα που ξέρεις Εντάξει;"
«Για ιστορίες είμαστε τώρα;» νευρίασε εκείνη
«Μωρέ άκου να δεις τί εγινε….» της είπα και της συναίσθησα να με ακούσει προσεκτικά

Μια φορά ένας αγρότης είχε έναν γάιδαρο. Γέρασε ο κακόμοιρος και κάποια μέρα, εκεί που περπατούσε στο λιβάδι, έπεσε μέσα σε ένα χαντάκι. Προσπάθησε μα δεν μπορούσε να βγει.
Τον βρήκε το αφεντικό του, προσπάθησε κι εκείνος αλλά δεν τα κατάφερε.
Σκέφτηκε λοιπόν οτι μιας και ο γάιδαρος ήταν γέρος και το χαντάκι έπρεπε να κλειστεί, να κάνει δυο δουλειές μαζί.
Κάλεσε τους χωριανούς, τους έδωσε από ένα φτυάρι και όλοι μαζί έριχναν χώμα, πέτρες, λάσπη μέσα στο χαντάκι να θάψουν τον γάιδαρο και να κλείσουν το χαντάκι. Μόλις το ζωντανό κατάλαβε τι συνέβαινε, έκλαιγε, μα κανένας δεν του έδινε σημασία.
Ξαφνικά όμως σιώπησε. Ολοι αναρωτήθηκαν τι έγινε. Δεν έκλαιγε όταν του πετούσαν χώμα. Εκείνος, κάθε φτυαριά που του έρχονταν στην πλάτη, την τίναζε και έπεφτε στα πόδια του το χώμα. Έτσι συνέβαινε να πατάει το χώμα και να ανεβαίνει εκείνο και στο τέλος γέμισε το χαντάκι και ο γαίδαρός μας βγήκε καμαρωτός καμαρωτός.

Τι κατάλαβες λοιπόν; Πως η ζωή θα σου ρίχνει πολλές φτυαριές με ακαθαρσίες. Κάθε είδους. Το κόλπο είναι να τις τινάζεις από πάνω σου και να ανεβαίνεις από το χαντάκι πατώντας τη βρωμιά. Μπορούμε να βργούμε από το οποιοδήποτε χαντάκι όχι με παραίτηση αλλά με αποφασιστηκότητα. Κάθε φτυαριά και ένα βήμα προς τα πάνω!»

Το αποφασιστικό βλέμμα της Αλεξίας αποτίναξε από πάνω της την πρώτη φτυαριά.