Ατύχημα

Τις προάλλες ήμουν έτοιμος να διασχίσω ένα σταυροδρόμι. Ενα γύρω φανάρια. Εγγυητές της ασφάλειας.

«Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα» είπα περιμένοντας να ανάψει το πράσινο.

Τον τελευταίο καιρό συνέχεια ακούω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

«Μα ποιος είναι αυτός ο λογος;» αναρρωτιέμαι νευριασμένος. «Στο κάτω κάτω ίσως να μη θέλω να τον μάθω κιόλας. Δεν μπορεί τα πράγματα να γίνονται έτσι..απλά; Δίχως εξηγήσεις;»

Αναψε το πράσινο.

Δεν είχα προλάβει να ολοκληρώσω το πρώτο βήμα μου και βλέπω με την άκρη του ματιού μου  από απέναντι ένα φορτηγάκι να περνάει το κόκκινο και να τρέχει σαν τρελό κατα πάνω μου.

«Μα τι κάνει;» πρόλαβα να σκεφτώ.

Είναι φορές που τα δευτερόλεπτα δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον αιώνα. Ο χρόνος πάγωσε. Σαν το φόβο του θανάτου. Μας χώριζαν μερικά μέτρα. Λένε πως όταν ζεις ένα μεγάλο σοκ, γίνεσαι στήλη άλατος. Το διάβαζα πολλές φορές μέχρι να το ζήσω. Είναι έτσι.

Το φορτηγάκι κατευθυνόταν ακριβώς πάνω μου. Λες και ήθελε να με πάρει μαζί του.

Δεν πρόλαβα να δω τον οδηγό. Επειδή στην κόψη του χρόνου πέρασε από μπροστά μου με απίστευτη ταχύτητα ένα άλλο αυτοκίνητο και χτύπησε το φορτηγάκι ακριβώς στη μέση, ακριβώς την ώρα που θα με παρέσυρε.

Ο σωρός από τραυματισμένες λαμαρίνες και ανθρώπους σύρθηκε αρκετά μέτρα προς  τα αριστερά μου.

Μέσα στον κουρνιαχτό και τις φωνές δεν μπόρεσα όσο κι αν προσπάθησα να ξεχωρίσω τον λόγο για τον οποίο γίνονται όσα γίνονται.