κυρ Θάνος

Στην γειτονιά μας ακόμα υπάρχει ένα μικρό συνοικιακό παντοπωλείο. Προσπαθούμε όλοι να το κρατήσουμε στη ζωή. Το παντοπωλείο αυτό είναι ο κυρ Θάνος. Τα δύο αυτά είναι ένα.
Τα απογεύματα συνήθως έχει πολύ κόσμο.
Οι περισσότεροι από τους πελάτες έχουν χάσει το χαμόγελο τους τον τελευταίο καιρό. Το χειρότερο είναι οτι δεν έχουν και το κουράγιο να το γυρέψουν. Το έχουν εγκαταλείψει κάπου μισοπεθαμένο. Το ξέχασαν. Γυροφέρνουν με την έλλειψη του στα μάτια. Να, σαν την κυρα Τασούλα.
"Πως είσαι κυρ Θάνο;" τον ρώτησε
"Υπέροχα! Θαυμάσια κυρία Τασούλα μου!" της είπε εκείνος και το χαμόγελο του άναψε σαν φλας μπροστά στο συννεφιασμένο βλέμμα της.
Εκείνη σούφρωσε τα χείλη της, μισόκλεισε το ένα της μάτι προσπαθώντας να καταλάβει πως τα καταφέρνει ο κυρ Θάνος.
Ξαφνικά σα να θυμήθηκε κάτι από τα νιάτα της, σαν να σάλευε κάτι κρυμμένο πίσω από τα ζαρωμένα χείλη της, κάτι που έμοιαζε με χαμόγελο εμφανίστηκε δειλά, σαν τον ήλιο του χειμώνα.
"Μα αυτή είναι μια υπέροχη απάντηση!" του είπε "Σπάνια ακούει κάποιος κάτι τέτοιο στις μέρες μας!"
Αφού αντάλλαξαν δυο τρεις κουβέντες ακόμα, η κυρα Τασούλα πήρε τα ψώνια της και απομακρύνθηκε.
Την ώρα που έφτανε στη πόρτα γύρισε ξανά και του είπε
"Αυτή σου η θετική στάση έκανε την μέρα λίγο πιο φωτεινή. Σε ευχαριστώ"
Η αλήθεια είναι οτι αυτή η συζήτηση ανάστησε τις μέρες όλων μας όσοι βρεθήκαμε στο παντοπωλείο χθες το απογευματάκι.