εκλογές

Κάθε φορά που γίνονταν εκλογές, λες και ξανάνιωνε.
Ολες του τις έγνοιες τις πετούσε στον αέρα μαζί με τα φυλλάδια των υποψηφίων.
Σαν κονφετί. Σωστό πανηγύρι.
«Ζήτω!» φώναζε «Επιτέλους!» και γυρνούσε στους δρόμους ακολουθώντας όλους τους πολιτικούς.
Δεν έχανε ούτε μια συγκέντρωση. Είχε άποψη για τα πάντα. Στα πηγαδάκια πρώτος. Να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να προτείνει.
«Τι να ψηφίσουμε;» τον ρωτούσαν
Είτε άνοιγες μια βρύση, είτε το στόμα του, το ίδιο ήταν. Είχε να σου πει όσα άντεχες να ακούσεις. Καμιά φορά ακόμα πιο πολλά. Πολλοί γύρευαν να τον συμβουλευτούν. Σου λέει «αυτός εδώ ξέρει πολλά».
Τη χαρά του δεν την έκρυβε.
«Να δεις που χαίρεται που θα αλλάξει η κατάσταση» έλεγαν μερικοί
«Μπα μάλλον το διασκεδάζει. Ξέρει οτι μάταια γίνονται οι εκλογές, επειδή θα μείνει στην πρωτιά τούτη η κυβέρνηση» έλεγαν άλλοι.
Κανείς ωστόσο δεν υποπτεύτηκε, ούτε για μια στιγμή, ότι ο Ανέστης μόλις τελειώσουν οι εκλογές και γυρίσουν όλοι στα σπίτια τους, εκείνος θα μείνει και πάλι τόσο μόνος.