Πονόδοντος

Αφόρητος ο πονόδοντος. Ξέρεις εσύ πως είναι. Σα να σου κατεδαφίζουν το κεφάλι με ένα σφυρί. Ο,τι είχα από φάρμακα στο σπίτι τα χρησιμοποίησα όλα. Ο πόνος με περιγελούσε κάθε φορά. Αυτό με πλήγωνε πιο πολύ ακόμα.
Ομως ο πόνος αυτός δεν είναι τίποτα μπροστά στον άλλο πόνο. Εκείνον που αισθάνομαι όταν πρέπει να πάω στο γιατρό και δεν μου φτάνουν τα χρήματα. Μάζεψα ο,τι είχα κρυμμένο για ώρα ανάγκης. Μερικά χαρτονομίσματα, λίγα κέρματα. Τα μετρούσα τα ξαναμετρούσα. Τέντωνα τα χαρτονομίσματα μήπως μεγαλώσουν. Τίποτα. Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει κάποιος.
Στο τηλέφωνο ήταν ο Γιάννης. Θέλει λέει να περάσει. Είναι μέρες τώρα που παραπονιέται πως δεν αισθάνεται καλά. Στην ψυχή του. Περπατά δύσκολα. Βαριανασαίνει. Είναι ένας από το ενάμιση εκατομμύριο ανέργους. Ενας αριθμός. Μιλάμε πολύ. Κάθε μέρα. Τα φέρνει δύσκολα πέρα, όπως κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι. Ομως σήμερα δεν είναι καλή μέρα. Ο πονόδοντος μου είναι αφόρητος. Ο θυμός μου το ίδιο. Δεν είναι καλή μέρα να βρεθούμε.
«Φίλε έχω ανάγκη, θα έρθω» μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
Δεν πέρασε λίγη ώρα νάτος. Πήγαμε στο μπαλκόνι. Πρόσφερα καφέ. Δεν είχα κάτι άλλο.
«Ακου» μου είπε «Δεν θα με διακόψεις πριν τελειώσω»
«Εντάξει» είπα εγώ χαμογελώντας. Ήξερα πως κάθε φορά έτσι γινόταν.
Ομως τούτη η φορά ήταν αλλιώτικη. Εβγαλε από την τσέπη του ένα φάκελο.
«Αυτο είναι το δικό μου περίσσευμα» μου είπε. «Να πας στο γιατρό, να φτιάξεις το δόντι σου»
Δεν πρόλαβα να πω κουβέντα. Με σταμάτησε.
«Σκεφτόμουν που να επενδύσω» μου είπε χαμογελώντας «αποφάσισα οτι αυτή είναι η καλύτερη επένδυση που μπορώ να κάνω!»
Εκείνη την ώρα κάποιος χρηματιστής σε κάποιο σημείο του κόσμου ένιωσε μια γλύκα μέσα στην ψυχή του. Σαν την δική μου.