Σβάΐκ

Απο καιρό ήθελε να αποκτήσει ένα σκυλάκι. Ολο κάτι τύχαινε και το ανέβαλλε.
Ώσπου μια μέρα το αποφάσισε. Παρασκευή ήταν. Μόλις τέλειωσε από τη δουλειά της πήγε κατευθείαν στη Στέγη Φιλοξενίας Αδέσποτων για να υιοθετήσει κάποιο από αυτά.
Στεναχωρήθηκε.
Ολα τα χαριτωμένα σκυλάκια τα είχαν ήδη κλείσει. Δεν υπήρχε κάποιο που να της άρεσε. Αποφάσισε να φύγει και να επιστρέψει άλλη μέρα. Την ώρα εκείνη είδε ένα μεγαλούτσικο εξάχρονο σκύλο, ατημέλητο, να κάθεται μόνος και λυπημένος. Δεν τον είχε γυρέψει κανένας. Δίχως δεύτερη σκέψη τον υιοθέτησε εκείνη. Ήθελε να του δείξει τι σημαίνει να ζεις σ ένα ζεστό και αγαπησιάρικο σπιτικό.
Πέρασε μια βδομάδα. Το σκυλί, ο  Σβάικ, έτσι τον ονόμασε είχε ήδη γίνει μέλος του σπιτιού.
Χθες όταν κάποιος ληστής μπήκε στο σπίτι τα ξημερώματα ο Σβάικ άρχισε να γρυλίζει, την ξύπνησε, εκείνη σηκώθηκε αμέσως και είδε το ληστή. Ο σκύλος όρμησε τον άρπαξε από το πόδι και τον δάγκωσε δυνατά προτού προλάβει εκείνος να εξαφανιστεί από το παράθυρο.
Τι θα είχε συμβεί άραγε αν πριν μια βδομάδα στη Στέγη είχε προσπεράσει τον Σβάικ επειδή τον είχε δει μεγάλο, ασχημούλικο και ατημέλητο;
Τι έχουμε χάσει στη ζωή μας προσπερνώντας ανθρώπους που μοιάζουν στον Σβάικ;