Απόδειξη

Πρωί πρωί χτύπησε η πόρτα του δωματίου της
"Ωχ!" ήταν η λέξη που βγήκε από το στόμα της μαζί με τον αναστεναγμό. Είχε μάθει πως όταν χτυπάει η πόρτα και το τηλέφωνο, εννιά στις δέκα είναι για κακό.
"Καλημέρα" ακούστηκε η φωνή της μάνας. "Θέλεις να σηκωθείς να πάμε για ένα καφέ; Θέλω να σου πω..."
"Γιατί; Τι έγινε;" ρώτησε εκείνη πνιγμένη στην αγωνία
"Ντύσου να πάμε και θα σου πω.." την σταμάτησε η μάνα
"Δεν γίνεται να πιούμε εδώ τον καφέ και να μου πεις;"
"Προτιμώ κάπου έξω..." είπε σιγανά η μάνα
Δεν άργησαν να φτάσουν στην καφετέρια της γειτονιάς.
"Λοιπόν;" κρεμάστηκε από τα χείλη της η κόρη
Η μάνα την αγκάλιασε την κοίταξε στα μάτια και της είπε
"Πούλησα το σπίτι!"
Τα δευτερόλεπτα σιωπής κύλησαν μέσα στα δάκρυα της κόρης
"Ύστερα από τριάντα χρόνια κόπων και θυσίας; Γιατί;"
"Δεν γινόταν αλλιώς Μαρινάκι μου" της χάιδεψε τα μαλλιά. "Θα μείνουμε με τη γιαγιά! Θα βολευτούμε..."
Τα μάγουλα της κόρης κοκκίνησαν. Εβλεπε τα μάτια της μάνας πως κάτι ήθελαν ακόμα να πουν και περίμενε
"Είναι και κάτι άλλο..." το αποφάσισε η μάνα "Να...προς το παρόν...μέχρι να έρθουμε στα ίσια μας...θα πρέπει να...διακόψεις το Πανεπιστήμιο και να δουλέψεις για λίγο καιρό στο σούπερ μάρκετ του κυρ Κώστα. Του μίλησα τις προάλλες και λέει να πας...Τα χρέη του πατέρα σου Μαρινάκι μου είναι μεγάλα...Ομως θα δεις...όλα θα πάνε καλά...θα δεις..."
Ξέσπασε σε κλάματα η κόρη. Δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο.
Κάποιος από το διπλανό τραπέζι σηκώθηκε. Την πλησίασε. Προσπάθησε να την ηρεμήσει.
Πάντοτε πίστευε η Μαρίνα οτι το κλάμα είναι σημάδι αδυναμίας και ζήτησε συγνώμη για τη σκηνή που δημιούργησε.
"Κορούλα μου" της είπε η μάνα χαιδεύοντας της τα μαλλιά "το κλάμα δεν είναι αδυναμία. Είναι σημάδι οτι έχουμε τη δύναμη να αποδείξουμε οτι είμαστε άνθρωποι!"