Νερό

Κάποια φορά περπατούσαν στην όχθη της λίμνης ένας σοφός δάσκαλος με τους μαθητές του. Οπως κάθε μέρα τούτη η ώρα ήταν αφιερωμένη στην συζήτηση μα και τη σιωπή. Ο δάσκαλος είχε μεγάλη ικανότητα να συνταιριάζει τα δυο αυτά αταίριαστα και αδάμαστα άλογα του νου.
Πέρασε λίγη ώρα που ήταν καθισμένοι όλοι μέσα στη σκιά ενός φιλόξενου δένδρου.
«Πάρε αυτή τη κούπα και πήγαινε να φέρεις νερό» λέει σε έναν μαθητή του.
Ο μαθητής πρόθυμα παίρνει τη κούπα και κατευθύνεται στη λίμνη. Προς μεγάλη του λύπη όμως από το περπάτημα του, είχε ανακατωθεί η άμμος και το χώμα και το νερό. Δεν μπορούσε να βρει καθαρό νερό. Γύρισε άπραγος.
«Γιατί έφερες πίσω άδεια τη κούπα;» τον ρώτησε ο δάσκαλος
«Ήταν βρώμικο το νερό» απολογήθηκε εκείνος
Πέρασε λίγη ώρα και τον ξαναστέλνει.
Στην προσπάθεια του να τα καταφέρει αυτή τη φορά ο μαθητής έτρεξε στη λίμνη, μα και πάλι δεν κατάφερε κάτι. Το νερό ήταν πάλι βρώμικο.
Επέστρεψε. Τον ξαναστέλνει για τρίτη φορά.
Ο μαθητής αυτή τη φορά πλησίασε τη λίμνη αργά. Στάθηκε στην ακτή. Περίμενε. Εσκυψε τότε και είδε πως τα νερά ήταν κρυστάλλινα. Πεντακάθαρα. Γέμισε τη κούπα. Χαρούμενος και περήφανος επέστρεψε στο δάσκαλο του.
«Είδες λοιπον πως καθάρισε το νερό; Δεν το τάραξες. Η λάσπη, το χώμα, κατακάθισαν και θα μπορέσουμε να πιούμε. Το ίδιο συμβαίνει και με το νου μας. Οσο τον πιέζουμε τόσο θολώνει. Στα δύσκολα, παίρνουμε απόσταση και περιμένουμε να καταλαγιάσει.»
«Οταν δεν το καταφέρνουμε;» ρώτησε κάποιος άλλος μαθητής
«Τότε πλημυρίζουν τα μάτια και η ψυχή μας  με δάκρυα, αδέρφια του νερού, για να μας θυμίζουν πως έχουμε να το προσπαθήσουμε» απάντησε ο δάσκαλος κοιτώντας ίσια, στην καρδιά της λίμνης.