Χέρια

Η κυρία Μαίρη ήθελε πολύ να δει τον γιο της να προοδεύει στο πιάνο. Ετσι λοιπόν όταν έμαθε οτι κάποιος σπουδαίος μουσικός δίνει συναυλίες στο Μέγαρο, έτρεξε να αγοράσει εισητήρια.
Η μεγάλη βραδιά έφτασε. Πήγαν οι δυο τους στην αίθουσα και κάθισαν στις θέσεις τους κοντά στην σκηνή. Τα μάτια τους καρφώθηκαν πάνω στον μουσικό που περίμενε την ώρα να βγει και να αρχίσει το ρεσιτάλ του. Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα η κυρία Μαίρη βρήκε μια φιλενάδα της και άρχισαν να μιλούν χαμηλόφωνα.
Στις εννιά τα φώτα χαμήλωσαν, αναψαν οι προβολείς και μόνο τότε διαπίστωσε οτι ο μικρός της γιος είχε καθίσει στο πιάνο και προσπαθούσε να βγάλει το "Φεγγαράκι μου λαμπρό.." Είχε καταπιεί τη γλώσσα της από την ντροπή, αλλα πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε μπήκε στη σκηνή ο διάσημος μουσικός και πλησίασε το πιάνο.
Ψιθύρισε γλυκά στο αυτή του μικρού
"Μην τα παρατάς. Συνέχισε να παίζεις".  Εσκυψε και με το αριστερό του χέρι έπαιζε τα μπάσα. Σε λίγο άπλωσε και το δεξί του και άρχισε να αυτοσχεδιάζει. Μαζί ο μαέστρος και ο νεαρός μουσικός απογείωσαν το ακροατήριο με την υπέροχη συνεργασία τους.
Ετσι γίνεται και στη ζωή μας. Εχουμε χέρια που μας βοηθούν. Αλλοτε το καταλαβαίμουμε και άλλοτε όχι. Ταυτόχρονα έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να δώσουμε ένα χέρι. Αλλες φορές θέλουμε να το καταλάβει ο άλλος και άλλοτε πάλι όχι. Πολύ λίγα πράγματα καταφέρνουμε δίχως τη βοήθεια των άλλων, όπως και οι άλλοι λίγα καταφέρνουν χωρίς τη δική μας βοήθεια.

Ετσι η ζωή κρατιέται...ζωντανή!