αναγνώριση

Η φασαρία πέρασε έξω από την κλειστή πόρτα της αίθουσας. Ο διάδρομος είχε γεμίσει από μπερδεμένες φωνές. Κλωθωγυρίζουν γύρω από το θυμό και την αμηχανία. Αναστατώνονται από τις εσώτερες φωνές και θυμώνουν ακόμα πιο πολύ.
Μέσα στην αίθουσα ο αέρας είχε βαρύνει και είχε σωριαστεί στο πάτωμα.
"Εγώ κύριε επιμένω!" φώναξε για άλλη μια φορά ο Σπύρος. "Δεν μπορώ να καταλάβω την διαφορά ανάμεσα στο "διανοητικά ανάπηρος" και "διανοητικά άρρωστος".
"Σου είπα να μην το ξαναπείς!" από τα πίσω καθίσματα ακούστηκε η βραχνή φωνή του Θανάση. "Τι δεν καταλαβαίνεις;"
Ολοι ήξεραν πως η αδερφή του Θανάση πολεμούσε μια τέτοια αρρώστια.
"Αει παράτα με ρε!" του είπε ο Σπύρος ανάμεσα στις άλλες που έμοιαζαν σαν ταραγμένη θάλασσα. "Για μένα όλοι ίδιοι είναι. Απλά δεν γουστάρω να τους κάνω παρέα. Δεν γουστάρω. Εντάξει;"
"Σπύρο αμέσως στο γραφείο του Διευθυντή!" τσίριξε ο δάσκαλος που έβλεπε την κατάσταση να του ξεφεύγει από τον έλεγχο.
Επειδεικτικά εκείνος σηκώθηκε. Κλώτσησε την καρέκλα του καταπάνω στον Θανάση. Λίγο ακόμα ήθελε και θα του την πετούσε στο κεφάλι. Ο Θανάσης έκανε πως σηκώνεται να ανταποδώσει αλλά το ξανασκέφτηκε. Το βλέμμα του, τα είπε όλα.
Το κουδούνι δεν άργησε να σκορπίσει στον αέρα τις πληγές από τον πόλεμο.
Στην πόρτα σταματάει τον Θανάση ένας μικρόσωμος συμμαθητής. Από εκείνους τους ντροπαλούς που λες πως είναι αόρατοι. Σε κάθε τμήμα είναι κάποιοι σαν κι αυτόν.
"Σ' ευχαριστώ πολύ Θανάση" του είπε "Ολοι λένε τα ίδια πράγματα και για μένα, για την σχιζοφρένεια μου"
Εκείνη την ώρα πέρασε κάποιο συννεφο και ξέπλυνε με την βροχή του όλα τα λασπόνερα.