Ξένοι

Τα απογεύματα του καλοκαιριού το Μώλ γεμίζει από μαθητόκοσμο. Χρώματα, φωνές, πειράγματα. Σκάλες ηλεκτρικές που ανεβοκατεβάζουν την ένταση των καλοκαιρινών διακοπών.
Το εστιατόριο στον τελευταίο όροφο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Γύρω από τα γεμάτα τραπέζια κυκλοφορούν πεινασμένα βλέμματα, με την αδημονία του κυνηγού έντονη. Το πρώτο τραπέζι που θα αδειάσει είναι ήδη πιασμένο.
Σε ένα από αυτά κάθεται μια παρέα παιδιών. Πέντε, έξι είχαν περικυκλώσει ένα δίσκο με φαγητά. Ομως δεν έτρωγαν όλοι. Κάποια κάρφωναν με βουλημία πατάτες, κρέας, σαλάτα την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι έμεναν ακούνητοι στις θέσεις τους. Η πείνα δεν τους είχε αγγίξει ακόμη και προτιμούσαν να μένουν αμέτοχοι.
Πλησιάζει μια μεσόκοπη γυναίκα. Γυρίζει προς το μέρος των χορτάτων.
"Παιδιά εσεις δεν τρώτε επειδή δεν πεινάτε η επειδή δεν έχετε χρήματα να πληρώσετε για το φαγητό σας;"
Ξαφνικά σταμάτησαν όλοι ο,τι έκαναν και παραξενεύτηκαν με το νοιάξιμο της που έμοιαζε με κήπο ολάνθιστο
"Επειδή" συνέχισε "Αν τα χρήματα είναι το θέμα πολύ ήθελα να σας κεράσω εγώ το φαγητό σας"
Τα παιδιά συγκινημένα της εξήγησαν με λίγες κουβέντες. Την ευχαρίστησαν.
"Ρε σεις" είπε ένας μικρός κοιτώντας τους υπόλοιπους στα μάτια. "Δηλαδή αυτή ήταν μια ξένη; Είναι δυνατόν ένας ξένος να σ αγαπάει; Χωρίς να σε ξέρει;"
Την ίδια ώρα λίγο παραπέρα ένα ζευγάρι χώριζε.
"Από σήμερα" έλεγε το κορίτσι στο αγόρι " δεν θέλω ούτε να σε ξέρω. Από σήμερα είμαστε δύο ξένοι. Τ ακούς; Δύο ξένοι"
Οι φωνές τους μπερδέυτηκαν με τα ερωτηματικά της παρέας των παιδιών και ανεβοκατέβαιναν για ώρα στις σκάλες του Μωλ.