Συμπόνοια

Πυκνή ζέστη. Δεν υπάρχει χώρος για ανάσες. Τα πνευμόνια ψάχνουν απεγνωσμένα μια όαση όπως τα άγρια ζώα μια λιμνούλα σε περίοδο ξηρασίας.
Τα αυτοκίνητα δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ αυτή την προσπάθεια. Λες και ρουφούν ο,τι απέμεινε αδιαφορώντας για την ανάγκη επιβίωσης μας. Η άσφαλτος πεινασμένη φωτιά κατατρώει αδιάκριτα ανθρώπους και αμάξια.
Μέσα στο αυτοκίνητο μου στο δρόμο της επιστροφής. Θυμός και ζέστη εκρηκτικό μείγμα για μέρες σαν κι αυτές. Εφυγα το πρωί ξεχνώντας το πορτοφόλι μου. Θυμός επειδή για άλλη μια φορά πληγώθηκα με την διαπίστωση πως έστω και άδειο μου είναι απαραίτητο. Συνήθως περιφανεύομαι οτι τα καταφέρνω και χωρίς αυτό. Κόκκινο το φανάρι κόκκινο και το μέσα μου.
Στο φανάρι ακουμπούσε ένας άστεγος.
Ξαφνικά από μια ρωγμή του εγωισμού μου τρύπωσε δροσιά
Ψάχνω τις τσέπες μου. Στο βάθος βρίσκω ένα Ευρώ. Πλησιάζω.
"Αυτό έχω μόνο" του λέω. Που να του εξηγώ οτι έχω ξεχάσει το πορτοφόλι μου στο σπίτι
"Αν είναι το μοναδικό που έχεις, κράτα το" μου είπε και προσπάθησε να μου το επιστρέψει.
Κρατώντας το χέρι του του εξήγησα με δυο λέξεις τι είχε γίνει.
Η συμπόνοια του μετέτρεψε το φανάρι σε μια όαση δροσιάς και ελπίδας.