καλοκαίρι

Μια μέρα σας τις άλλες ξημέρωσε. Οι ίδιες προγραμματισμένες κινήσεις. Είναι φορές που λες να μετράς μόνο και θα γίνουν από μόνες τους. Μέχρι να πεις οκτώ είσαι ήδη μέσα στο αυτοκίνητο για να βάλεις κι εκεί τον αυτόματο.
Το γραφείο στη θέση του. Οι συνάδελφοι το ίδιο. Σα φωτογραφία από τα παλιά η εικόνα που αντικρύζω τα πρωινά. Εγινε ασπρόμαυρη. Εχει έρθει μια καινούργια συνάδελφος. Μάλιστα εχει εγκατασταθεί εκεί και δεν λέει να μετακινηθεί. Πηγαίνει από γραφείο σε γραφείο και ενοχλεί τους συναδέλφους μου. Παρόλο που κανεις δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί της, εκείνη επιμένει. Την λένε Κατάθλιψη.
Μόλις πήρα θέση στο γραφείο μου άνοιξα τον υπολογιστή να δω τις εκρεμμότητες ένοιωσα μια παρουσία δίπλα μου. Αν ήταν εκείνη δεν ήθελα να γυρίσω να την κοιτάξω. Ωστόσο η φωνή της Δώρας έδιωξε τους φόβους μου.
"Είσαι καλά σήμερα;" με ρώτησε
"Το σημερα δεν είναι καλά!" της είπα "Εγώ είμαι μια χαρά" και της έστειλα το χαμόγελο μου. Εκείνο το καλό. Που ξέρει να παραπλανεί και να διώχνει τους ενοχλητικούς
"Θες να πάμε εδώ δίπλα στην καφετέρια όταν κάνεις διαλειμμα;" επέμενε
Βρεθήκαμε εκεί. Οι δυο μας.
Παραξενεύτηκα. Τι να ήθελε; Δικαίωμα δεν είχα δώσει σε κανέναν. Εκανα τον άνετο, τον χαρούμενο. Τους είχα ξεγελάσει. Τι να γύρευε τώρα αυτή;
Οσην ώρα με περιτριγύριζαν αυτές οι σκέψεις, σαν τις μύγες, εκείνη τις παραμέρισε και με αγκάλιασε τόσο ζεστά που εκείνο που κατάτρωγε την ψυχή μου δεν άντεξε άλλο. Βγήκε με έναν αναστεναγμό. Της τα είπα όλα. Η αγκαλιά της, η απύθμενη καρδιά της που ξέρει να μιλά, ήταν το γιατρικό.
Πέντε μήνες είχαμε να μιλήσουμε για κάτι προσωπικό. Κι όμως σήμερα, πρώτη μέρα του καλοκαιριού από την χαραμάδα της σιωπής πέρασε επιβλητικός ο ήλιος και έλαμψαν όλα.
Δεν εχει χώρο για να κρυφεί κάποιος στις σκιές. Στο τέλος το καλοκαίρι θα'ρθει.