Λόγια

Ποιος να το πίστευε! Πέντε χρόνια έχουν περάσει. Πέντε ολόκληρα χρόνια.
Τόσο καιρό είχε να μιλήσει με την μάνα του. Λες και πήρες ένα μαχαίρι και έκοψες στα δυο τον πόνο και την αγωνία της.
"Να το ξέρεις" του είχε πει "δεν μ αρέσει ο δρόμος που έχεις πάρει..δεν θα σε βγάλει σε καλό"
Κι εκείνος αλλοπαρμένος με φουσκωμένα τα πανιά από την έξαψη του καινούργιου και τον αναψοκοκκίνισμα της νιότης της είχε μιλήσει άσχημα.
"Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνεις στη ζωή μου; Εσύ κοίτα να κλωσίσεις την μιζέρια σου και άσε εμένα να πάθω τα χειρότερα. Μη σου ξεφύγει μόνο κανένα σκαλοπάτι εκεί που καθαρίζεις σκάλες με το φθαρμένο σφουγγαρόπανο. Δεν μπορώ άλλο, τ ακους; Δεν μπορώ!"
"Γιε μου" επέμενε εκείνη "δεν είναι δρόμος αυτός για σένα...έχει παγίδες..έχει κινδύνους που δεν τους βλέπεις..."
"Αει παράτα με με μωρέ!" της πέταξε "Είσαι πεθαμένη και δεν το έχεις πάρει ακόμα είδηση"
Η ηχώ αυτής της συζήτησης στοίχειωνε τα χρόνια που πέρασαν. Μέχρι χθες.
"Πολύ τραυματισμένη βρέθηκε στο σπίτι της ηλικιωμένη..." άκουσε στις ειδήσεις και ένας κόμπος στάθηκε στο στήθος του. Ο χώρος του φάνηκε γνωστός. Το δάκρυ του ανέβλυσε καυτό.
Για πότε έφτασε στο νοσοκομείο δεν το κατάλαβε.
"Μάνα.." της είπε και της κράτησε το χέρι μουσκεύοντας της το με τα δάκρυα του
"Εκείνη μισάνοιξε τα μάτια της και ύστερα από πέντε χρόνια του είπε τις παρακάτω λέξεις που θα του μείνουν για πάντα ζωντανές στην καρδιά του
"Σ' αγαπώ γιε μου" και σάλπαρε για το ταξίδι της.
Μαζί της πήρε και όλο το βάρος από την καρδιά του γιου της να το αποθέσει στα σύννεφα του ουρανού ωστε εκείνος να μπορεί να πετάξει λεύτερος μέχρι εκεί που θέλει κι ακόμα πιο ψηλά.