Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, διηγείται κάποιος, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά. Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα "νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε". Εκείνη με διόρθωσε: "Όχι", μου είπε, "υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας".
Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση μεγαλώνοντας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, "μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας".
Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε: "Όχι, δεν είναι τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί. Προσπάθησε ακόμα".
Προσπάθησα κι άλλες φορές και η μητέρα μου έβλεπε ότι ωριμάζω και προοδεύω, αλλά όσες φορές κι αν επανήλθαμε στο θέμα αυτό, δεν κατάφερα να βρω τη σωστή απάντηση.
Πέρυσι πέθανε ο παππούς μου.
Όλοι μας πονέσαμε και κλάψαμε.
Ακόμα και ο πατέρας μου έκλαψε, και το λέω αυτό γιατί άλλη μια φορά μόνο τον είχα δει να κλαίει στη ζωή μου.
Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου: "Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας;" με ρώτησε τότε η μητέρα μου κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο ανάμεσά μας και τίποτα παραπάνω. Με είδε που παραξενεύτηκα και με πήρε κοντά της.
"Αυτό που θα σου πω αγόρι μου είναι πολύ σημαντικό", μου είπε, "και θέλω να το κρατήσεις μέσα στην ψυχή σου. Λοιπόν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα σου είναι ο ώμος σου. Και δεν είναι γιατί κρατάει το χέρι σου στη θέση του και μπορεί να κινείται, αλλά γιατί μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ενός πονεμένου αγαπημένου σου την ώρα που κλαίει. Όλοι μας θα χρειαστούμε έναν ώμο να γείρουμε και να ακουμπήσουμε την ώρα της θλίψης και του πόνου, αγόρι μου. Σου εύχομαι να έχεις πάντα στη ζωή σου έναν τέτοιο ώμο, γεμάτο παρηγοριά για κείνους που θα κλάψουν και θα 'χουν ανάγκη τον ώμο της αγάπης σου για να γείρουν. Όταν θα το έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω και θα συμφωνείς, τότε θα είναι σημάδι ότι έχεις μεγαλώσει αρκετά και ότι ζεις σωστά τη ζωή σου".
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έλεγες...
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έκανες...
Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσουν πώς τους έκανες να αισθάνονται.
Saturday, May 15, 2010
Το πιο σημαντικό σημείο του σώματος μου
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Συγκλονιστικό, τρυφερό και ατμοσφαιρικά δοσμένο..
ReplyDeleteΑπλά υπέροχο!!!!
Ηταν ακριβως αυτο που ειχα αναγκη να διαβασω τωρα. Ευχαριστω :)
ReplyDeleteΕλενα καλημέρα! Έχεις δίκο! Η ανθρωπιά πάντα είναι εκεί και περιμένει να της δώσουμε την σημασία που της πρέπει!
ReplyDeleteΈτσι είναι αυτά Ροδιά! Α νεμπιστευτούμε το "Συμπαν" θα μας στείλει αυτό που χρειαζόμαστε! Μακάρι να έχουμε την θέληση και την όρεξη να το ακούσουμε και να το "εκμεταλλευτούμε"! Καλή μέρα ναέχεις!
ReplyDeleteΕξαιρετικό απλά θα ήθελα να ξέρω αν μπορούν να χρησιμοποιηθούν κάποια στο profile μας με αναφορά βέβαια πάντα στη πηγή...
ReplyDeleteΣυγκινητικό, τρυφερό, αληθινό,συγκλονιστικό, υπέροχο..!!!!
ReplyDelete.....και σίγουρα δεν θα ξεχάσω πως έννοιωσα όταν το διάβασα.....
The most important part of us body is the cusco!
ReplyDeleteΔημήτρη, είναι τέλειο με συγκίνησες για άλλη μια φορά! Σ' ευχαριστώ θερμά!
ReplyDeleteΗ μεγάλη ανάγκη που έχουμε να αγαπάμε και να μας αγαπούν...
ReplyDeleteΓνήσιο, ουσιαστικό, ανθρώπινο τέλειο.
ReplyDeleteΤι γλυκό και αληθινό και τι εξυπνή σκέψη!!!!
ReplyDeleteΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ Κ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟ!!
ReplyDeleteΣΟΦΗ! ΥΠΕΡΟΧΗ! ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ! ΤΡΥΦΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ! Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΦΙΛΕΜΑ", ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ "ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΦΙΛΙΑΣ", ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΩΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΤΟΥ -"ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ"- Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ, Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΣ!
ReplyDeleteΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΣΕ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!
Συγκλονιστικό! Χρειάζονται περισσότερες λέξεις από αυτήν που μόλις έγραψα, για να χαρακτηρίσω αυτό το κείμενο;.............
ReplyDeleteΣτέφανε, ευχαριστως!
ReplyDeleteΑντζυ είναι σημαντικό να γαντζωθείς από αυτό το συναίσσθημα για τις δύσκολες ώρες!
ReplyDeleteΝασαι καλά ΜΑρίζα!!
ReplyDeleteΝομίζω η μεγαλύτερη Μαρία! Αυτή μας κρατά στη ζωή!
ReplyDeleteΕτσι είναι Αλεξάνδρα, καλησπέρα!
ReplyDeleteΑναστασία την καλησπέρα μου με ευχαριστίες για την επίσκεψη!
ReplyDeleteΚαλησπέρα Αννα, Ανθρώπινο καθημερινό, δικό μας!
ReplyDeleteΓια τα υπέροχα λόγια εγώευχαριστώ Ολγα. Οσο για τον δεσπότη, απλά σου λέω οτι γνωριζόμαστε καμιά 20ρια χρόνια και εκτός των άλλων, εκείνος με έχει παντρέψει στην Αγία Τριάδα. Από τότε που ήτανμε τον Καλλίνικο!
ReplyDeleteΝεφέλη, φαντάζομαι πως όχι. Ελπίζω να σου άρεσε το site!
ReplyDeleteΔημήτρη μου ότι και να γράψω θα είναι λίγο...
ReplyDeleteΗ ευαισθησία σου μου είναι τόσο γνώριμη...
Εξαιρετικό κείμενο... και εύχομαι να βρίσκονται κάποιοι ώμοι στις δύσκολες στιγμές μας να μπορούμε να γύρουμε πάνω τους...
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την πρόσκληση!
Eύχομαι πάντα να ανεβαίνεις Δημήτρη μου γιατί το αξίζεις.Και σαν άνθρωπος αλλά και σαν συγγραφέας.Καλορίζικο το νέο σου σπιτικό.Μυρίζει χαρτί και γιασεμί εδώ μέσα και είναι όμορφα.
ReplyDeleteΣε φιλώ!Καλό βράδυ!
Συγχαρητήρια, για το "νέο σπιτικό" σου Δημήτρη, σου εύχομαι να μη χάσεις ποτέ το παιδί που έχεις μέσα σου και να συνεχίσεις να "φωτίζεις" το μυαλό και την καρδιά μου με τις σκέψεις σου.Σ' ευχαριστώ...
ReplyDeleteΜα είναι το πιο πολύτιμο κομμάτι μας, αυτο το παιδί Εριέττα μου! Πρέπει όλοι να το φροντίζουμε και να ασχολούμαστε μαζί του!
ReplyDeleteΕυχαριστίες!
Αγάπη απο φίλους μυρίζει, σαν φρεσκοψημμένο κέικ, σαν γλυκό κουταλιού τριαντάφυλλο...Γλυκό...Γλυκερία μου!! Θα μιλήσουμε (ποτέ δεν έπαψες να είσαι η ντοπαμίνη μου...θυμάσαι;)
ReplyDeleteΜακάρι Ελένη μου! Για τα καλά σου λόγια και για τον κόπο σου να περάσεις χίλια ευχαριστώ!!
ReplyDeleteΘυμάμαι Δημήτρη... ο χρόνος δεν έσβησε τίποτα.Μπορεί να κουράστηκα να γράφω αλλά εσένα πάντα σε ακολουθώ.Και θα είμαι μαζί σου σε ότι κάνεις.Καλημέρα και εύχομαι να μιλήσουμε σύντομα.Κι εγώ το θέλω.
ReplyDeleteΤο έχω δεδομένω Γλυκερία μου, ύστερα από όλα εκείνα... Σου είπα οτι είσαι στο καινούργιο μου βιβλίο έ; Οταν θα έχω θετική απάντηση από κάποιον οίκο θα σου πω...
ReplyDeleteΕξαιρετικό και ατμοσφαιρικό Δημήτρη, για ακόμα μια φορά με κάνεις να δημιουργώ περισσότερα ερωτήματα παρά να μου δίνεις απαντήσεις, και σου είμαι ευγνόμων για αυτό. :)
ReplyDelete