πολιτεία

Μη νομίζετε οτι σκύβω επειδή με βαραίνουν τα χρόνια. Αυτά είναι σειρήτια, παράσιμα, πως το λένε. Καμαρώνω για όσα έζησα και τα έζησα με όση λεβεντιά και αξιοπρέπεια μπορούσα. Πέρασα πείνα, δυστυχία, πόλεμο, έζησα ξενητιά...μα δε λύγισα. Αναστασία είπα, θα κρατήσεις για χάρη των ανθρώπων. Επειδή οι άνθρωποι έτσι είναι καμωμένοι. Για να λυγίζουν ναι, για να σπάνε όχι.
Εφερα στο κόσμο παιδιά και εγγόνια. Και χαμογελώ που και που έτσι που τα βλέπω να μεγαλώνουν...μακριά από τη πατρίδα τους. Μου στέλνουν φωτογραφίες, μιλούμε στο τηλέφωνο και όλο μου λένε να τα συγχωρέσω που είναι μακριά μου. Τι να πω εγώ; Πως δεν τα θέλω κοντά μου; Δεν υπάρχει άλλο ψέμα πιο μεγάλο από αυτό. Μα έτσι που είναι τα πράγματα εδώ θα έλιωνε το μέσα μου να τα βλέπω να σέρνονται και να καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που τα έφερα στο κόσμο. Με την ευχή μου, τους λέω. Είμαι εγώ εδώ αντι για σας, το ίδιο κάνει. Το λέω αλλά δεν το πιστέυω. Δεν είναι το ίδιο. Αλλο το φως και τα νιάτα και άλλο η σκιά και τα γηρατειά.
Είμαι τώρα εδώ όλη μέρα στα ιατρεία και τα φαρμακεία απ έξω και ζωγραφίζω με το μπαστούνι μου στο πάτωμα άορατες πολιτείες. Εκεί που οι άνθρωποι ζουν με τιμιότητα και μοιράζονται όσα έχουν. Εκεί που δεν κοιτάνε πως ο ένας θα κλέψει το ψωμί του άλλου, αλλά κόβει το μισό από το δικό του και το χαρίζει στον άλλον.
Σηκώνω το κεφάλι μου μπας και έχει εμφανιστεί κάποιος γιατρός, κάποιος φαρμακοποιός, απογοητεύομαι και συνεχίζω το ταξίδι μου. Που θα πάει, στο τέλος θα εγκατασταθώ κι εγώ σ αυτή τη πολιτεία, τη φανταστική και δεν θα έχω ανάγκη κανέναν να μου δώσει το φαρμακό μου, το φαγητό που μου έχει κλέψει, την αξιοπρέπεια μου που την έχει τσαλακώσει.