Με μεγάλη συγκίνηση αναρτώ τα διαμάντια από την ψυχή του Σωτήρη όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Ίμβρο και την Τένεδο.
Δυο μαργαριταρένιες ανταύγειες στην άκρη του Αιγαίου.
Η άφιξη που πλησιάζει μας προκαλεί μια διαφορετική αίσθηση που διαπερνά τα κουρασμένα κορμιά μας. Το καραβάκι φτάνει στο λιμάνι μεγαλώνοντας την αγωνία της αποβίβασης στους ιερούς τόπους του πολιτισμού μας.
Η στιγμή που ο πρώτος φίλος από την Ελλάδα αγγίζει την όμορφη γη έφτασε. Ένα μικρό κύμα που σκάει, σβήνει το πρώτο φιλί, μα ακολουθούν άλα και άλλα έχοντας την αίσθηση, ότι χάσαμε τούτες τις πατρίδες για να τις αγαπήσουμε ακόμα πιότερο.
Ένας φερετζές, σαλβάρια, μικρά φλιτζάνια, ναργιλές, φαρδιά μουστάκια, ρυτίδες και κούραση, γίνονται τα εργαλεία για να ζωγραφίσουμε τη νέα μορφή της αρχέγονης γης μας.
Ένα μπέρδεμα με την ιστορία έγινε ο γόρδιος δεσμός με τη φαντασία μας. Αρχίζουμε να φωνάζουμε την ιέρεια αναζητώντας την πνευματική μας εξέλιξη, δίχως τη μυρωδιά των κρίνων του τόπου.
Πιάσαμε γρήγορα κουβεντολόι με τους Ίωνες, με τους Ακρίτες, με τα αδέρφια μας.
Παντού ζεστές ανάσες, μεγάλα φουσκωτά μάτια, δακρυσμένα από τις θύμισες της ιστορίας.
Τ’ αγκαλιάσματα δίνουν και παίρνουν, οι κουβέντες εδώ φτιάχνονται από άλλο πηλό. Τα σφιγμένα χέρια γίνονται ατσάλι και πέτρα, έτοιμα να βοηθήσουν να ξαναχτίσουμε τον τοίχο της ιστορίας που γκρεμίσαμε.
Τα ερείπια που αφήσαμε θέλουν να φωνάξουν να σηκωθούν. Έχω την αίσθηση ότι μας βλέπουν σαν γίγαντες, σαν Τιτάνες, έτοιμους να ξανασμίξουμε τα λιθάρια με μιας μας κίνηση, με μια μας προσταγή.
Σωτήρης Σούλης
Σου εύχομαι ολόψυχα, να πηγαίνετε όσο πιο τακτικά μπορείτε...!!!
ReplyDelete