Η πόλη

Κάποτε ζούσε ένας γέρος και σοφός άνθρωπος. Κάθε μέρα, έπαιρνε μια κουνιστή πολυθρόνα και μαζί με την ανιψιά του καθόντουσαν στο επαρχιακό βενζινάδικο που είχαν, περιμένοντας τους περαστικούς να γεμίσουν τα αυτοκίνητά τους.

Κάποια μέρα, πέρασε από εκεί, ένας ψηλός γεροδεμένος άνδρας, σίγουρα τον έκανες για τουρίστα και ρώτησε:

- Τι πόλη είναι αυτή; Ψάχνω να βρω κάπου να μείνω.

- Πως ήταν η πόλη που ζούσες; τον ρώτησε ο γέρος

- Ο καθένας κοιτούσε τον εαυτό του και πως θα εκμεταλλευτεί τον συμπολίτη του, απάντησε ο ξένος.

- Και εδώ έτσι είναι, είπε ο γέρος.

Αργότερα πέρασε από εκεί μια οικογένεια.

- Πως είναι η ζωή στην πόλη σου; ρώτησαν τον γέρο. Θέλουμε να μετακομίσουμε.

- Πως ήταν η ζωή στην προηγούμενη πόλη σας; τους ρώτησε

- Α, θαυμάσια! απάντησαν εκείνοι. Ο καθένας βοηθούσε τον άλλον, του συμπαραστέκονταν. Αγάπη κυριαρχούσε.

- Και εδώ έτσι είναι, τους απάντησε ο σοφός εκείνος γέρος.

Η ανιψιά του, μόλις έφυγε η οικογένεια, τον ρώτησε

- Γιατί παππού, πως γίνεται να είναι ίδια η πόλη μας με του πρώτου και της οικογένειας; Γιατί είπες στον πρώτο ότι είναι πολύ άσχημα εδώ, ενώ στους άλλους είπες πως είναι θαυμάσια;

Ο γέρος κοίταξε το κοριτσάκι μέσα στα ολάνοιχτα καταγάλανα μάτια του, που τον κοιτούσαν όλο απορία και είπε:

- Δεν έχει σημασία που πηγαίνεις. Πάντα θα κουβαλάς μαζί σου την στάση που κρατάς απέναντι στη ζωή. Και αυτό την κάνει υπέροχη ή απαίσια. Ζωή είναι εκείνο που εσύ δημιουργείς.