Βία

«Αυτή είναι η τελευταία φορά» έλεγε εδώ και τέσσερα χρόνια η Κατερίνα κάθε φορά που αναγκαζόταν να κρύψει τους μώλωπες της κάτω απο  δέκα στρώματα makeup.
Ο Σπύρος ήταν απο τους άνδρες εκείνους που λαξεύουν την αυτοπεποίηση τους πάνω στις ουλές σε γυναικεία σώματα. Και ψυχές. Επειδή το σώμα δίχως τη ψυχή δεν υπάρχει. Και αυτό δεν το λέει μόνο ο παπα Δημήτρης. Το λέει και η Κατερίνα που πονά βαθιά μέσα της σε κάθε χτύπημα του Σπύρου.
Δεν θυμάται τι είχε ερωτευτεί απο αυτόν τον άνθρωπο.
«Αχ μάνα!» αναστενάζει καθώς θυμάται εκείνη τη βραδιά που την αραβώνιασαν. «Πόσο γελάστηκες. Γιατί δεν έβαλες τη σοφία σου κάτω; Μάνα ήσουν!» έλεγε μέσα στα αναφιλλητά της.
Κανείς δεν τον είχε καταλάβει. Ολοι έβλεπαν έναν νοικοκύρη, επαγγελματία, άξιο σύζυγο της Κατερίνας. Εκείνη όμως έβλεπε τον δήμιο της. Τον φοβόταν. Ετσι ήθελε εκείνος. Να τον φοβάται. Επειδή εκεί έξω στην αγορά ήταν ο υποτακτικός, ο καλός, αυτός που πάντα έλεγε το ναι για να κερδίζει. Στο σπίτι έβγαζε το άχτι του.
Η Κατερίνα όταν έμενε μόνη κρατούσε σφιχτά το ουρλιαχτό της. Μη τύχει και την ακούσει εκείνος.
Στην γιορτή της δεν της πήρε κανένα δώρο. Στην γιορτή της η Κατερίνα ήταν μόνη. Όπως κάθε άλλη μέρα του χρόνου. Καμιά φορά όμως η μοναξιά είναι η καλύτερη κρυψώνα του θανατικού.
Η Κατερίνα έχει μάθει οτι η εκδίκηση μπορεί ν αργεί. Και τότε όσο αργεί τόσο να φοβάσαι.