Όταν έρχονται τα..μέτρα

Πως ήρθε και θυμήθηκα τον Χατζηδάκι. Ο ουρανός συννέφιασε τούτο το δειλινό. Παράξενο επειδή τις τελευταίες μέρες μας πήγαινε περίπατο στα λιβάδια του ήλιου. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα τα σύννεφα να ταξιδεύουν πάνω από τα βουνά, να πλησιάζουν πάνω από τη πόλη. Κι εκεί που σε άλλους θυμίζουν σχήματα οικεία, ζωάκια της αυλής, θεριά , εγώ είδα ξεκάθαρα τα μέτρα που σκεπάζουν το παρόν και το μέλλον μας. Είδα ένα σκοτεινό σάβανο.
Ο θάνατος δεν είναι κατ ανάγκη κακό. Στο κάτω κάτω μας θυμίζει την περιουσία μας. Δυο μέτρα γης αντιστοιχεί στον καθένα μας. Είναι η απόλυτη έκφραση της ισότητας. Τι Δημοκρατίες, τι φιλοσοφίες… ο θάνατος είναι το τελικό μέτρο της ισότητας κι ας διαφωνούν εκείνοι που τον φοβούνται. Δεν φοβούνται αυτόν. Την ισότητα φοβούνται και δεν το παραδέχονται.
Ωστόσο δεν σταματούν μερικοί συνάνθρωποί μου να χτίζουν γύρω τους τείχη ψηλά και δυσθεώρητα. Να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους. Να μπορούν έστω και για λίγο να πουν πως δεν είναι όμοιοι όλοι. Πως για μερικούς ο θάνατος θα κάνει παρασπονδίες. Κι έτσι δένονται με το χρυσάφι, φτιάχνουν πανοπλίες μ αυτό κι όλο προσθέτουν κι άλλο, κι άλλο. Που το βρίσκουν; Μα το αφαιρούν από τους υπόλοιπους συνανθρώπους μου. Εκείνη η ιστορία με τον Μήδα που ο,τι έπιανε γινόταν χρυσάφι, νομίζουν πως δεν τους αφορά. 
Κι όλο πληθαίνουν τα σύννεφα. Έρχονται τα μέτρα και ύστερα από αυτά τα για άλλη μια φορά τελευταία, ακολουθούν κι άλλα. Οι καταιγίδες όμως τελειώνουν. Κάποια στιγμή ξεθυμαίνουν. Στίβουν το νερό από τα νέφη και όταν δεν έχει άλλο, αφήνουν τον ήλιο να χαιδέψει τις πληγές των ανθρώπων. Να τους παρηγορήσει. Αυτή η καταιγίδα που πλάκωσε την χώρα μου τελειωμό δεν έχει όμως. Επειδή το αίμα σε μαγεύει. Το θανατικό είναι σα τη ζάχαρη. Αντί να σε ξεδιψά σου δημιουργεί πιο πολλή δίψα. Οι λίγοι συνάνθρωποι μου μέσα στην αρρώστια της απληστίας τους ξεχνούν τον θάνατο, την κοινή μοίρα και θέλουν πιο πολύ αίμα για να ξεχάσουν… να ξεχάσουν!
Όταν έρχονται τα μέτρα φέρνουν μαζί τους θλίψη, στεναχώρια.  Όταν έρχονται τα μέτρα απλώνει τα δίχτυα του ο θάνατος. Σαγηνεύει τους απελπισμένους. Ευτυχώς όμως σε κάθε ψαριά υπάρχουν και εκείνοι που ροκανίζουν τα δίχτυα και δραπετεύουν. Αυτοί οι λίγοι πάντα θα προσκαλούν και τους υπόλοιπους.  Όσοι δεν έχουν μαγευτεί από την γλύκα της παραίτησης. Όταν έρχονται τα μέτρα εσύ να κοιτάξεις να είσαι έτοιμος. Για όλα.