Διασταύρωση

Η Άννα βιαζόταν να πάει στο σπίτι της. Είχε έρθει ο αδερφός της από την Λάρισα. Είχε να τον δει τόσο καιρό. Δεν μπόρεσε να πάει να τον πάρει από το σταθμό. Αυτή η χαζοσυνάντηση στη δουλειά έτοιμη να σκοτώσει τις εκπλήξεις. Ποτέ δεν είχε καταλάβει, πώς γίνεται κάθε φορά που της συμβαίνει κάτι όμορφο και χρειάζεται να πάει να το συναντήσει, εκείνη την μέρα και την ώρα να έχει συνάντηση στο γραφείο. Λες και υπάρχει κάτι εκείνο το δαιμονικό που λένε…
Ας είναι όμως. Χθες προσπαθούσε να φτάσει στο σπίτι τουλάχιστον μια ώρα νωρίτερα. Να τον δει. Να τον αγκαλιάσει. Η μοναξιά στην πόλη καταντάει αφόρητη.  Χώρια που κινδυνεύεις να την συνηθίσεις κιόλας. Το χειρότερο.
Λίγα τετράγωνα από το σπίτι της μια μεγάλη διασταύρωση χωρίζει την πόλη στα τέσσερα. Εδώ η κυκλοφορία των αυτοκίνητων μοιάζει τόσο πολύ με το αίμα στις φλέβες. Έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν σταματά ποτέ.  Το πράσινο διαρκεί πολύ λίγο. Γι αυτό πρέπει να έχεις υπομονή όταν βιάζεσαι. Βρέθηκε πρώτη στο φανάρι. Με αγωνία περίμενε το πράσινο. Το κόκκινο το είχε βαρεθεί. Γενικά. Τα μάτια της κολλημένα στο φανάρι και το πόδι να χαιδεύει το γκάζι. Με το που άλλαξε σε πράσινο βάζει πρώτη και ξεκινά. Στο επόμενο δευτερόλεπτο με όλη της την δύναμη πατάει φρένο. Την τελευταία στιγμή μια γριούλα είχε ξεκινήσει να διασχίσει το δρόμο. Αναστεναγμός ανακούφισης. «Καλά που την είδα» σκέφτεται και δεν λέει να ξεκολλήσει το πόδι από το φρένο. Το φανάρι για άλλη μια φορά χαμένο όμως. Εκείνη τη στιγμή στυλώνει τα μάτια της λίγο πιο πέρα και δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που βλέπει: Από τα δεξιά της ένα μεγάλο φορτηγό είχε υπολογίσει ότι θα προλάβει το κόκκινο. Δεν το πρόλαβε όμως. Πέρασε. Συγκρούστηκε στη μέση του δρόμο με μια μηχανή που έφυγε σα βολίδα από δίπλα της όση ώρα εκείνη περίμενε τη γριούλα να περάσει. Στη θέση της μηχανής θα ήταν εκείνη. Η Άννα.
Όσοι δεν πιστεύουν στους αγγέλους θαρρούν ότι η ευγένεια και οι καλοί τρόποι μπορούν να μας σώσουν τη ζωή.