Ιωάννα

Η Ιωάννα δεν ηθελε να παντρεφτεί. Το είχε ξακαθαρίσει από νωρίς.
- Θέλω να ζήσω μόνη μου! ξαναέλεγε στον πατέρα της όταν της έφερε μαντάτο πως κάποιος μεγαλογιατρός ενδιαφέρεται για κείνην.
Από μικρή δεν άντεχε να βλέπει τους γονείς της να στενάζουν.
- Η ζωή είναι δύσκολη της έλεγαν, γι' αυτό κοίτα να φερθείς έξυπνα.
Δεν είχε καταλάβει. Όμως ένα ήταν σίγουρο. Όταν θα έφτανε η ώρα να κρατήσει τη δική της ζωή στα χέρια της, εκείνη μόνο θα έκανε κουμάντο. Και κανένας άλλος. Κανένας. Δεν θα άντεχε να περάσει για δεύτερη φορά μια στερημένη από χαρά παιδική ηλικία.
Παράπονο δεν είχε. Ό,τι ζητούσε της το έδιναν. Μα μισοφαγωμένο από τις ενοχές πως οι δικοί της στερήθηκαν για να της το προσφέρουν. Μισοφαγωμένο δεν το ήθελε. Το απόδιωχνε.
- Δεν θα παντρεφτώ μπαμπά. Τώρα που πέρασα στην Πάτρα θα φύγω. Να ζήσω μόνη μου. Αυτά ηταν τα λόγια της, μόλις έμαθε τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων από το ράδιο.
Στην Πάτρα μετακόμισαν όλοι. Βρήκαν σπίτι κοντά στη σχολή.
Η Ιωάννα στάθηκε ακίνητη μια μέρα να ακούσει τη ζωή που περνούσε από δίπλα της. Σαν το τραίνο. Όμως εκείνη ήταν που κουνούσε κάτασπρο μαντήλι.
Εκείνος ο μεγαλογιατρός έγινε σύζυγος. Της Ιωάννας. Της απουσίας.
Με μάτια φυλακισμένα, είδε τις κόρες της να μεγαλώνουν και εκείνη να μικραίνει. Να μαραίνεται.
Να χαρεί που πέρασε η μεγάλη στην Αρχιτεκτονική δεν το κατάφερε. Το προσπάθησε όμως. Για άλλη μια φορά άλλαξε προσωπείο. Όταν γύρισε στο σπίτι ύστερα από την ορκωμοσία, ζήτησε βοήθεια. Δεν ανάσαινε κανονικά. Της έλειπε αέρας.
Οχι, δεν την ήθελε τη ζωή που κυλούσε μέσα της. Δεν ήταν δική της.
Εκείνη και η Ιωάννα δυο ξένες που μοιράζονταν το ίδιο σώμα.
Αν η ζωή κυλά μέσα στο αίμα, εχθές το πρωί την βρήκε η μικρή της κόρη, τη ζωή της Ιωάννας, να κυλά από μέσα της αργά, λευτερωμένη, μέσα από ένα σώμα που επιτέλους εδειχνε αυτό που ήταν.
Ενα παραπονεμένο κενό.