Φανή

Ενα από καλά που έχουν οι γιορτές και οι αργίες είναι και τούτο: Μαζευόμαστε πολλοί. Το σπίτι ξυπνά από τον καθημερινό του λήθαργο και γίνεται σπιτικό.
Παιδιά που παίζουν κυνηγητό ανάμεσα στα λιγοστά έπιπλα. Μεγάλοι που πολύ θα ήθελαν να παίξουν κι αυτοί. Χαμόγελα ξεχασμένα εδώ κι εκεί. Γέλια μαζί με αναστεναγμούς. Τούτο το τελευταίο είναι περίεργο. Παλιά το έλεγαν χαρμολύπη, μα για άλλη αιτία. Τούτο εδώ είναι άλλα. Σα μουκριτό από τα απύθμενα βάθη της ψυχής. Για όσα ρήγματα άνοιξαν ξαφνικά τα πεινασμένα σαγόνια τους, έτοιμα να καταπιούν μονομιάς όλη την νιότη των ανθρώπων.
Με το κρασί έρχεται και η κουβέντα. Η ζωή έχει ενδιαφέρον όταν είναι κυρίως απρόβλεπτη. Εκεί που περιμένεις τον Θανάση να ακούσεις για την δουλειά του που κινδυνεύει να χαθεί, εμφανίζεται η Φανή. Η κόρη του. Στα τα εφτά της χρόνια τα μάτια της πετούν εβδομηντα επτά σπίθες:
"Γιατί κάθεστε μόνος;" με ρωτάει
"Μα δεν είμαι μόνος μου, είμαστε μαζί" της απαντώ χαμογελώντας
"1-0" μου ανταποδίδει το χαμόγελο
"Αντε κοντεύει να ανοίξει το σχολείο.." ξεκίνησα την συνηθισμένη κουβέντα
"Αφήστε τα" λέει η μικρή "στεναχωριέμαι επειδή μου λέει ο μπαμπάς μου οτι όσα γραμματα κι αν μάθω στο τέλος πάλι δεν θα μπορώ να ζήσω...όλο τέτοια μας λέει...και αναστενάζει.."
"Ακου Φανή" προσπάθησα να αλλάξω το σκηνικό. "Εσύ αν προσπαθήσεις πολύ και δεν τα παρατήσεις, θα μπορέσεις να πας σε όποιο μέρος του κόσμου θέλεις, θα μπορέσεις να φέρεις τούτον τον κόσμο τούμπα"
"Εσείς έτσι κάνατε κύριε Δημήτρη;" με ρώτησε καίγοντας με με την φλόγα των ματιών της
Πέρασαν λίγες στιγμές βασανιστικής σιωπής
"Οχι" απάντησα σχεδόν μέσα από τα δόντια μου..